Γιατί Κανείς δεν Μπορεί να Σταματήσει τον Νετανιάχου;

4 Οκτωβρίου – Στον ένα χρόνο από τις 7 Οκτωβρίου, η διαβολική Σιωνιστική μηχανή έχει σφαγιάσει δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους. Τώρα, εν μέσω συνεχούς κλιμάκωσης, απειλεί με ένα μεγάλο περιφερειακό πόλεμο. Τον Απρίλιο, το Ισραήλ βομβάρδισε την ιρανική πρεσβεία στη Συρία, τον Ιούλιο δολοφόνησε τον ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη, και έκτοτε έχει εμπλακεί σε επιθέσεις εναντίον της Χεζμπολάχ, προκαλώντας έκρηξη σε χιλιάδες βομβητές, σκοτώνοντας τους ηγέτες της –συμπεριλαμβανομένου του Χασάν Νασράλα– και κάνοντας επιδρομή στο νότιο Λίβανο. Σε απάντηση στα εγκλήματα του Ισραήλ, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαδηλώσει, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει ξεκινήσει έρευνα, και το Ιράν και η Χεζμπολάχ έχουν εκτοξεύσει πυραύλους κατά του Ισραήλ. Ωστόσο, τίποτα δε φαίνεται να αποτρέπει την κλιμάκωση από το Ισραήλ.

Μέρος της εξήγησης είναι ότι η κυβέρνηση των σφαγέων και φανατικών του Νετανιάχου είναι ξεκάθαρη στον στόχο της: την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από τον ποταμό ως τη θάλασσα. Το εμπόδιο που αντιμετωπίζει είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες το Ιράν έχει σταδιακά διαβρώσει τη στρατιωτική κυριαρχία του Ισραήλ στην περιοχή. Το Ιράν όχι μόνο έχει αναπτύξει προηγμένα όπλα, συμπεριλαμβανομένης της τεχνολογίας για πυρηνικά όπλα, αλλά έχει επίσης εκμεταλλευτεί τους καταστροφικούς πολέμους των ΗΠΑ στην περιοχή για να εδραιώσει ένα δίκτυο ισχυρών πολιτοφυλακών. Αυτές οι εξελίξεις θεωρούνται υπαρξιακές απειλές για το Σιωνιστικό έργο του Ισραήλ.

Τώρα η Σιωνιστική δεξιά βλέπει μια ιστορική ευκαιρία για να καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στο Ιράν. Ο πληθυσμός του Ισραήλ έχει επιστρατευτεί σε μια γενοκτονική φρενίτιδα από τις 7 Οκτωβρίου, η διεθνής φήμη του έχει ήδη καταστραφεί, και οι ΗΠΑ υπόσχονται άνευ όρων υποστήριξη. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Νετανιάχου πιστεύει ότι με τη συνεχή κλιμάκωση της σύγκρουσης μπορεί είτε να εξασφαλίσει μια μεγάλη συνθηκολόγηση από το Ιράν και τους συμμάχους του, είτε να παρασύρει τις ΗΠΑ σε έναν άμεσο πόλεμο με την Ισλαμική Δημοκρατία. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζει να εξασφαλίσει την ανεμπόδιστη επέκταση στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη και την μακροπρόθεσμη άμυνα των συνόρων του Ισραήλ.

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: «Γιατί κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον Νετανιάχου;» Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απάντηση είναι προφανής. Οι ΗΠΑ μπορεί να μην βλέπουν έναν πόλεμο με το Ιράν ως επιθυμητό αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό είναι δευτερεύον σε σχέση με τη δέσμευσή τους να υπερασπιστούν το Ισραήλ ό,τι κι αν συμβεί. Ακόμα κι αν ο Μπάιντεν δεν ήταν ξεμωραμένος η έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας να σταματήσει την επιθετικότητα του Ισραήλ θα παρέμενε. Όσον αφορά τις κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων ανεπτυγμένων «δημοκρατιών», είναι δουλοπρεπείς και δεσμευμένες να υποστηρίξουν την παγκόσμια τάξη των ΗΠΑ, ακόμα κι αν αυτό οδηγήσει στην καταστροφή των δικών τους οικονομιών. Δεν πρόκειται να μπουν σε καυγά.

Αλλά τι γίνεται με τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Ισραήλ, όπως το Ιράν; Ή τα εκατομμύρια που έχουν διαδηλώσει κατά της γενοκτονίας στη Γάζα; Γιατί δεν έχουν καταφέρει να σταματήσουν την αιματηρή δίνη στη Δυτική Ασία; Εδώ πρέπει να εξετάσουμε όχι μόνο την ισορροπία των στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά και την πολιτική στάση των διαφόρων αντιπολιτεύσεων στον Νετανιάχου. Όπως θα δούμε, ο πραγματικός λόγος που η κυβέρνησή του δεν έχει σταματηθεί είναι ότι οι αντίπαλοί του στερούνται ένα τολμηρό και συνεκτικό πρόγραμμα για να νικήσουν τον Σιωνισμό και να απαλλάξουν την περιοχή από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Η Επιλογή του Αγιατολάχ: Συνθηκολόγηση ή Τζιχάντ;

Πρώτα, πρέπει να δούμε τον Άξονα Αντίστασης υπό την ηγεσία του Ιράν, ο οποίος περιλαμβάνει τη Χεζμπολάχ και τους Χούθι στην Υεμένη. Σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα μουσουλμανικά καθεστώτα που καταδικάζουν το Ισραήλ σε ομιλίες ενώ παραμένουν ευθυγραμμισμένα με τις ΗΠΑ στην πράξη, το ιρανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του έχουν αντιμετωπίσει άμεσα το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του να εκτοξεύσουν πυραύλους στο έδαφός του. Παρ’ όλα αυτά, επιδείξεις ισχύος όπως αυτή της 1ης Οκτωβρίου δεν αποδεικνύουν ότι ο Άξονας Αντίστασης έχει δεσμευτεί στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ούτε ότι έχει κάποιο συνεκτικό σχέδιο για να νικήσει το Ισραήλ ή πιο σημαντικό, τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη.

Η πρωταρχική προτεραιότητα των Ιρανών κυβερνώντων είναι η διατήρηση του θεοκρατικού Σιιτικού καθεστώτος. Από τότε που καθιερώθηκε με την ανατροπή του Σάχη, μιας μαριονέτας των ΗΠΑ, το καθεστώς βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η θεοκρατική και καπιταλιστική φύση του καθεστώτος περιορίζει την ικανότητα του Ιράν να αποκρούσει και να νικήσει τον ιμπεριαλισμό ενώνοντας τους λαούς της Δυτικής Ασίας σε έναν κοινό αγώνα.

Τα προβλήματα του καθεστώτος ξεκινούν με τον ίδιο τον λαό του Ιράν, πολλοί από τους οποίους μισούν τη ζωή υπό το μαστίγιο του ισλαμικού νόμου και των μουλάδων. Οι γυναίκες ειδικότερα στερούνται τα πιο βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του να αποφασίζουν πώς θα ντυθούν. Το Ιράν περιλαμβάνει επίσης διαφορετικές εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες που υφίστανται καταπίεση και άρνηση εθνικών δικαιωμάτων. Αυτές οι εσωτερικές εντάσεις φάνηκαν ξεκάθαρα στην κοινωνική έκρηξη του 2022, μετά το θάνατο της Τζίνα Αμινί ενώ ήταν σε αστυνομική κράτηση.

Αυτή η τεταμένη εσωτερική κατάσταση σημαίνει ότι όποια κι αν είναι η απειλή από τους ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ, πρέπει να εξισορροπηθεί με τη σταθεροποίηση του εσωτερικού μετώπου, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται πιο επικίνδυνο για τους κυβερνώντες κληρικούς. Αυτό εξηγεί γιατί, εν μέσω της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα, ο Αγιατολάχ επέτρεψε στον Μασούντ Πεζεσκιάν να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος και να εκλεγεί με μια πλατφόρμα που στοχεύει στην ειρήνευση με τη Δύση. Αυτό δεν ήταν μια αλλαγή πορείας, αλλά μια λογική έκβαση του διακηρυγμένου δόγματος της «στρατηγικής υπομονής» απέναντι στο Ισραήλ. Η μεταρρυθμιστική πτέρυγα του καθεστώτος πιστεύει ότι αν μπορέσει να αποφύγει μια άμεση σύγκρουση με το Ισραήλ και να επιτύχει οικονομικές παραχωρήσεις από τη Δύση, θα μπορέσει να μειώσει τις εσωτερικές εντάσεις και να εξασφαλίσει τη σταθερότητα του καθεστώτος.

Οι μεταρρυθμιστές γνωρίζουν ότι το τίμημα αυτών των παραχωρήσεων είναι να προδώσουν τους Παλαιστίνιους και τους άλλους συμμάχους τους. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, ακόμα και όταν το Ισραήλ αποκεφάλιζε ενεργά τη Χεζμπολάχ –τον κύριο σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή– ο Πρόεδρος Πεζεσκιάν βρισκόταν στη Νέα Υόρκη κάνοντας εκκλήσεις για την επανέναρξη των πυρηνικών διαπραγματεύσεων του 2015. Η σοκαριστική αδράνεια απέναντι στην επιθετικότητα του Ισραήλ κατά του Λιβάνου δικαιολογήθηκε από κάποιον εντός του καθεστώτος, ο οποίος μίλησε στους Financial Times (26 Σεπτεμβρίου), λέγοντας ότι «αναπόφευκτα, ορισμένα σημαντικά ζητήματα παραμερίζονται για πιο επείγοντα, έστω και προσωρινά. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν προσαρμόζεις την προσέγγισή σου στη μάχη».

Υπάρχει βέβαια και άλλη μια πτέρυγα της άρχουσας τάξης – οι λεγόμενοι «σκληροπυρηνικοί» που θέλουν να επιβάλουν ένα πιο δρακόντειο θρησκευτικό καθεστώς στο εσωτερικό και να ακολουθήσουν μια πιο συγκρουσιακή πολιτική απέναντι στο Ισραήλ. Είναι πράγματι πιθανό ότι σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, το Ιράν θα μπορούσε να επικρατήσει. Αλλά αυτό θα είχε τρομερό κόστος και μεγάλο ρίσκο για το καθεστώς.

Φυσικά, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι πολύ ισχυροί στρατιωτικά. Ωστόσο, επιπρόσθετα σε αυτό, η πολεμική προσπάθεια του Ιράν θα παρεμποδιζόταν από τον θρησκευτικό του χαρακτήρα. Δεδομένης της φύσης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οποιοσδήποτε πόλεμος θα βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στον Σιιτικό σεχταρισμό. Με αυτή τη βάση, είναι αδύνατο να ενωθούν οι λαοί ολόκληρης της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον Σιωνισμό. Ένας τέτοιος πόλεμος θα αποξένωνε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ασίας και θα καθιστούσε εύκολο για τον εχθρό – και τα Σουνιτικά καθεστώτα που είναι εχθρικά προς τους Σιίτες – να καλλιεργήσουν θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες καταπιεζόμενες ομάδες. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, ένας πόλεμος με το Ισραήλ θα ήταν πολύ πιο δαπανηρός και το αποτέλεσμά του πολύ πιο αβέβαιο για τους κυβερνώντες κληρικούς.

Ο Λίβανος παρέχει μια καλή απεικόνιση του προβλήματος. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν σκόπιμα τον Λίβανο κατά μήκος σεχταριστικών γραμμών για να στρέψουν τις διάφορες θρησκευτικές ομάδες τη μία κατά της άλλης και να διατηρήσουν την εξουσία τους. Αλλά αντί να ξεπεράσει αυτές τις διαιρέσεις και να βάλει τα δυνατά του για να ενώσει τους Σουνίτες, Σιίτες και Χριστιανούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ, το Ιράν επικεντρώθηκε στην οικοδόμηση της Χεζμπολάχ, μιας πολιτοφυλακής που βασίζεται στην κοινότητα των Σιιτών. Αυτό σημαίνει ότι σε οποιαδήποτε σύγκρουση με το Ισραήλ, η Χεζμπολάχ δεν πρέπει μόνο να αντιμετωπίσει τον εξωτερικό εχθρό, αλλά και να εξισορροπήσει τις σχέσεις με άλλες θρησκευτικές ομάδες στον Λίβανο. Αυτός είναι σίγουρα ένας σημαντικός παράγοντας που η Χεζμπολάχ έχει δείξει αυτοσυγκράτηση μετά τις 7 Οκτωβρίου.

Σαφώς ούτε η Χεζμπολάχ ούτε το Ιράν έχουν αυτοπεποίθηση για την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ αυτή τη στιγμή. Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Νετανιάχου κατάφερε να εκμεταλλευτεί την αναποφασιστικότητα και την ταλάντευση των αντιπάλων του με καταστροφικό αποτέλεσμα. Το Ισραήλ κατάφερε να αποκεφαλίσει την ηγεσία της Χεζμπολάχ και να εκθέσει το Ιράν ως αναξιόπιστο σύμμαχο. Αντιμέτωπο με μια ταπεινωτική αποτυχία, το ιρανικό καθεστώς τελικά απάντησε εκτοξεύοντας 180 βαλλιστικούς πυραύλους κατά του Ισραήλ. Τώρα η πρωτοβουλία βρίσκεται και πάλι στα χέρια του Ισραήλ, το οποίο θα αποφασίσει αν θέλει να κλιμακώσει περαιτέρω τη σύγκρουση.

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος στη Μέση Ανατολή θα ενισχύσει τη θέση των ΗΠΑ και του Ισραήλ – στην πραγματικότητα, το αντίθετο είναι πιο πιθανό. Ωστόσο, για να προχωρήσει η απελευθέρωση των Παλαιστινίων και η χειραφέτηση της εργατικής τάξης, δεν μπορεί κανείς να βασίζεται στον Άξονα Αντίστασης. Αντίθετα, αυτό που απαιτείται είναι ένα πρόγραμμα που θα είναι αδιάλλακτο στην αντίθεσή του στον ιμπεριαλισμό και που θα μπορεί να ενώσει τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Οι πυλώνες ενός τέτοιου προγράμματος πρέπει να είναι:

• Υπεράσπιση της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της Υεμένης, του Λιβάνου και του Ιράν από Σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές επιθέσεις!
• Εθνική απελευθέρωση της Παλαιστίνης και πλήρη αναγνώριση των εθνικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της αυτοδιάθεσης για όλα τα έθνη!
• Όχι κρατική θρησκεία, όχι επιβολή της μαντίλας!
• Εθνικοποίηση της περιουσίας των ιμπεριαλιστών και των εγχώριων υποτακτικών τους!

Φιλελεύθερος Σιωνισμός: Αντιδραστικός και Ανίκανος

Παρά τους ευσεβείς πόθους των ιδεολόγων του Άξονα της Αντίστασης, το Ισραήλ δεν είναι χάρτινος πύργος. Δεν θα καταρρεύσει αν αποκαλυφθεί το αφήγημά του ή αν υποστεί οικονομικά πλήγματα – ακόμη και σοβαρά. Οι δύο πυλώνες της δύναμης του Ισραήλ είναι η υποστήριξη που λαμβάνει από τις ΗΠΑ και η ύπαρξη ενός ενοποιημένου εβραϊκού έθνους στην περιοχή της Παλαιστίνης. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα κι αν ήταν δυνατό να επιφέρει μια καταστροφική στρατιωτική ήττα στο Ισραήλ, η οποία θα έθετε την ίδια του την ύπαρξη σε κίνδυνο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Σιωνιστές θα ήταν σε θέση να προκαλέσουν καταστροφικές συνέπειες, και μεγάλο μέρος του ισραηλινού πληθυσμού θα πολεμούσε μέχρι τέλους για την εθνική του ύπαρξη. Μια στρατιωτική αντιπαράθεση με ολόκληρο το ισραηλινό έθνος εγγυάται τη μέγιστη αντίσταση και καταστροφή. Για αυτόν τον λόγο, αν κάποιος είναι σοβαρός όσον αφορά την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, πρέπει να έχει μια στρατηγική που να υπονομεύει την εθνική ενότητα του Ισραήλ και να αποσπάσει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού από τον Σιωνισμό.

Τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι υπάρχουν όντως σημαντικές ρωγμές μέσα στο Ισραήλ. Οι εντάσεις εντός του Ισραήλ αντικατοπτρίζουν την αναπόφευκτη πορεία της χώρας προς μια ολοκληρωτική στρατιωτικοποιημένη θεοκρατία, ακόμη και για τους ίδιους τους Εβραίους. Αυτή η πορεία δείχνει ότι μια κοινωνία που έχει ιδρυθεί πάνω στην εθνική καταπίεση όχι μόνο υποβαθμίζει τους καταπιεσμένους – στη συγκεκριμένη περίπτωση τους Παλαιστίνιους – αλλά επίσης σέρνει το έθνος που καταπιέζει στη βαρβαρότητα.

Τόσο οι μαζικές διαδηλώσεις του 2023 ενάντια στην αντιδημοκρατική δικαστική μεταρρύθμιση του Νετανιάχου όσο και οι πιο πρόσφατες διαδηλώσεις που απαιτούσαν κατάπαυση του πυρός για την απελευθέρωση των ομήρων στη Γάζα, ήταν κινήματα βασισμένα στη φιλελεύθερη πτέρυγα της Σιωνιστικής άρχουσας τάξης. Αυτός ο πόλος της ισραηλινής κοινωνίας αντιδρά στα πιο πολεμοχαρή και θεοκρατικά στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα παραμένει πλήρως αφοσιωμένος στον Σιωνισμό, δηλαδή στην εθνική καταπίεση των Παλαιστινίων. Αυτό δίνει στον φιλελεύθερο Σιωνισμό έναν αντιδραστικό χαρακτήρα. Σημαίνει επίσης ότι είναι εντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει τη δεξιά πτέρυγα της ισραηλινής κοινωνίας.

Η λογική του Σιωνισμού είναι τέτοια που η πιο λυσσαλέα και συγκρουσιακή παράταξη της άρχουσας τάξης θα είναι πάντα πιο συνεπής από εκείνους που ντύνονται με ευγενή ιδανικά, ενώ συνεχίζουν να υπερασπίζονται το ιστορικό έγκλημα του εκτοπισμού των Παλαιστινίων. Η χρεοκοπία των φιλελεύθερων Σιωνιστικών κινημάτων φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι γίνονται καπνός τη στιγμή που τίθεται σοβαρά θέμα εθνικής άμυνας του Ισραήλ. Μετά τις 7 Οκτωβρίου, μερικοί από τους πιο σφοδρούς αντιπάλους του Νετανιάχου έσπευσαν να συμμετάσχουν στην κυβέρνησή του, της εθνικής ενότητας. Και μετά τις επιθέσεις του Ισραήλ στον Λίβανο, το κίνημα για την απελευθέρωση των ομήρων έσπευσε αμέσως να αποσύρει τη δράση του. Το βασικό γεγονός είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή αντιπολίτευση στους φανατικούς του Νετανιάχου χωρίς μια πολιτική ρήξη με τον Σιωνισμό και χωρίς την υπεράσπιση της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων.

Υπάρχουν πράγματι στο Ισραήλ μικρές δυνάμεις που αντιτίθενται στην καταπίεση των Παλαιστινίων. Ωστόσο, ενώ αντιμετωπίζουν έντονη καταστολή, αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν το εμπόδιο που αντιπροσωπεύει ο φιλελεύθερος Σιωνισμός. Στην περίπτωση ομάδων όπως η Διεθνιστική Σοσιαλιστική Ένωση [Internationalist Socialist League] (συνδεδεμένη με την Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση-RCIT), το επιχείρημα είναι ότι επειδή το Ισραήλ είναι ένα αποικιακό κράτος εποίκων, δεν μπορεί τίποτα να γίνει τώρα για να αποσπαστεί η ισραηλινή εργατική τάξη από τον Σιωνισμό. Για αυτούς, το καθήκον είναι απλώς να σταθούν σε φιλελεύθερη αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους, χωρίς να επιδιώκουν να επηρεάσουν την ισραηλινή κοινωνία. Έπειτα υπάρχουν αυτοί όπως ο Σοσιαλιστικός Αγώνας [Socialist Struggle] (συνδεδεμένος με τη Διεθνή Σοσιαλιστική Εναλλακτική-ISA), που επευφημούν τα φιλελεύθερα Σιωνιστικά κινήματα. Για παράδειγμα, χαιρέτησαν τη μονοήμερη γενική απεργία στις αρχές Σεπτεμβρίου, χωρίς να εκφράσουν καμία αντίθεση στον Σιωνισμό, κρύβοντας κάτω από το χαλί το γεγονός ότι οργανώθηκε από μια εργατική γραφειοκρατία πλήρως αφοσιωμένη στην εθνική καταπίεση των Παλαιστινίων. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μια απροθυμία ή ανικανότητα να αντιμετωπίσουν τις βαθιά ριζωμένες Σιωνιστικές πεποιθήσεις των εργατών.

Για να ραγίσει η ισραηλινή κοινωνία, είναι απαραίτητο να πάμε πέρα από τις ιδέες στα μυαλά των ατόμων και να εξετάσουμε τα υλικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων. Ενώ το Ισραήλ επωφελείται από το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο λόγω του ρόλου του ως τραμπούκου των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, οι συνθήκες για τους Ισραηλινούς εργάτες –συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων εργατών– δεν είναι καλές. Η καταπίεση των Παλαιστινίων δεν ωφελεί τους Εβραίους εργάτες – τους τραβάει κάτω, κάνοντάς τους ανίσχυρους να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στους πατριώτες αφεντάδες και κυβερνώντες. Τους μετατρέπει επίσης σε εκτελεστές της βάρβαρης καταπίεσης των Παλαιστινίων, απειλώντας τις ζωές τους και αυτές των οικογενειών τους και υποβαθμίζοντας την ανθρωπιά τους.

Το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε αυτές τις αντιφάσεις είναι να υπονομεύσουμε τον Σιωνισμό με ένα πρόγραμμα που να στρέφεται τόσο ενάντια στη δεξιά πτέρυγα όσο και στη φιλελεύθερη πτέρυγα του Σιωνισμού.

• Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα για όλους τους Παλαιστίνιους από το ποτάμι ως τη θάλασσα – οι Ισραηλινοί εργάτες δεν θα είναι ποτέ ελεύθεροι όσο οι Παλαιστίνιοι καταπιέζονται.
• Σπάστε τη σύνδεση με τις ΗΠΑ – υπηρετώντας ως πράκτορες του ιμπεριαλισμού δεν θα φέρει ποτέ ασφάλεια.
• Αναδιανομή της καπιταλιστικής γης και του πλούτου στους εργάτες και τους Παλαιστίνιους.

Χαρακίρι για τη Χάρις

Για να σταματήσει η επίθεση του Ισραήλ, είναι απαραίτητο να σταματήσει η ροή όπλων από τη Δύση, κυρίως από τις ΗΠΑ. Τον τελευταίο χρόνο, έχουν γίνει αμέτρητες διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, μέχρι και ένα σύντομο αλλά μαχητικό φοιτητικό κίνημα ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα. Ωστόσο τις τελευταίες εβδομάδες, το κίνημα στις ΗΠΑ έχει σε μεγάλο βαθμό ρευστοποιηθεί, προκειμένου να αποφύγει να βλάψει τις εκλογικές προοπτικές της Κάμαλα Χάρις, η οποία είναι γνωστό ότι υποστηρίζει πλήρως το Ισραήλ.

Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα το σημερινό αδιέξοδο από το θλιβερό κίνημα των «uncommitted». Πριν από λίγους μήνες, το κίνημα αυτό ενθάρρυνε τους ψηφοφόρους των προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού Κόμματος να γράψουν «uncommitted» στα ψηφοδέλτιά τους ως τακτική πίεσης προς την ηγεσία του κόμματος. Παρόλο που χιλιάδες ακολούθησαν την κατεύθυνση του κινήματος, αυτό προβλέψιμα δεν πέτυχε τίποτα και παραγκωνίστηκε από τους Δημοκρατικούς. Το κίνημα δεν πέτυχε καν το θλιβερό του αίτημα να μιλήσει έστω και μόνο ένας Παλαιστίνιος ομιλητής –όποιος κι αν ήταν– στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο. Τώρα, μετά από εβδομάδες δουλοπρέπειας χωρίς κανένα αποτέλεσμα, το κίνημα των uncommitted αρνήθηκε να υποστηρίξει τη Χάρις, προτείνοντας αντ’ αυτού να ψηφίσουν εναντίον του Τραμπ... αλλά όχι υπέρ ενός τρίτου κόμματος – δηλαδή, να ψηφίσουν τη Χάρις.

Αυτό το θλιβερό θέαμα –το οποίο επιδοκιμάστηκε σε κάθε βήμα από την πλειοψηφία της αριστεράς– εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί το παλαιστινιακό κίνημα στη Δύση έχει αποδειχθεί τόσο αναποτελεσματικό στην απόσπαση έστω και της παραμικρής παραχώρησης, πόσο μάλλον να σταματήσει τις αποστολές όπλων. Αντί να οικοδομήσει μια εργατική αντίσταση και προς τα δύο κόμματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, καθώς καθένα από αυτά ανταγωνίζεται το άλλο στο ποιο θα είναι πιο Σιωνιστικό, το κίνημα προσπάθησε να τραβήξει το Δημοκρατικό Κόμμα προς την πλευρά της Παλαιστίνης. Η γελοιότητα αυτής της στρατηγικής φαίνεται από το γεγονός ότι ακόμη και η Παλαιστίνια Αμερικανίδα βουλευτής Ρασίντα Τλάιμπ, η οποία έχει προκαλέσει την οργή ολόκληρου του κατεστημένου και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης, παρέμεινε στο Δημοκρατικό Κόμμα παρά την υποστήριξή του στη γενοκτονία. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι το παλαιστινιακό κίνημα που έχει επηρεάσει το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά ότι το κίνημα έχει θυσιάσει τον εαυτό του για τους Δημοκρατικούς.

Εν τω μεταξύ, δεκάδες χιλιάδες χειριστές της Boeing και λιμενεργάτες της Διεθνούς Ένωσης Λιμενεργατών (ILA) συμμετείχαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Παρόλο που η ILA συνέχισε εγκληματικά να στέλνει όπλα, οι απεργίες σίγουρα προκάλεσαν περισσότερη αναστάτωση για τους Αμερικανούς κατασκευαστές όπλων από όλες τις καταλήψεις πανεπιστημίων μαζί. Το πρόβλημα είναι ότι το παλαιστινιακό κίνημα είναι απολύτως ανίκανο να συνδεθεί με αυτούς τους εργάτες, πολλοί από τους οποίους απεχθάνονται το φιλελεύθερο κατεστημένο και θα προτιμούσαν να ψηφίσουν Τραμπ. Στην καλύτερη περίπτωση, οι φιλελεύθεροι ακτιβιστές απευθύνουν μια ηθική έκκληση στους εργάτες ως προς το γιατί θα πρέπει να υποστηρίξουν την Παλαιστίνη· στη χειρότερη, αντιμετωπίζουν τους συντηρητικούς εργάτες με περιφρόνηση, θεωρώντας τους «μέρος του προβλήματος».

Αυτό που οι φιλελεύθεροι χάνουν είναι το βασικό σημείο ότι δεν είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών εργατών να αποστέλλουν πυραύλους που προκαλούν θάνατο και χάος σε όλο τον κόσμο. Είναι τα παιδιά των Αμερικανών εργατών τα πρώτα που θα σταλούν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για τα κέρδη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Πολλοί εργάτες ενστικτωδώς γνωρίζουν ότι η αυξανόμενη ανασφάλεια και αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους ατελείωτους πολέμους της Αμερικής. Αντί να υποκύπτει στο ίδιο το κόμμα που διαπράττει γενοκτονία και σπάει απεργίες και αντί να προσπαθεί να πουλήσει φιλελεύθερες ανοησίες στην εργατική τάξη, το παλαιστινιακό κίνημα πρέπει να επιδιώξει να συνδέσει τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης με αυτόν της χειραφέτησης της εργατικής τάξης στις ίδιες τις ΗΠΑ.

• Σταματήστε τις αποστολές όπλων στο Ισραήλ! Τα εγκλήματα των ΗΠΑ στο εξωτερικό θα κοστίσουν στους εργάτες στο εσωτερικό.
• Για την απελευθέρωση των μαύρων, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης!
• Εναντίωση στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους! Για ένα Εργατικό Κόμμα-Ψηφίστε PSL!

Πού είναι οι BRICS;

Μια αποτελεσματική συμμαχία είναι αυτή στην οποία το σύνολο είναι ισχυρότερο από το άθροισμα των μερών της. Το μπλοκ BRICS+ είναι ακριβώς το αντίθετο. Όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη, ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση, είναι απολύτως ασήμαντο. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε χώρα-μέλος έχει τελείως διαφορετικά και συχνά αντικρουόμενα συμφέροντα. Στο ζήτημα του πολέμου στη Γάζα για παράδειγμα, υπάρχει ένα κράτος-μέλος, το Ιράν, που βρίσκεται σε άμεση σύγκρουση με το Ισραήλ. Και μετά υπάρχει η Ινδία, η οποία έχει στενές σχέσεις με το Ισραήλ και κυβερνάται από ένα σοβινιστικό αντιμουσουλμανικό κόμμα. Ξεκάθαρα, όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη, οι BRICS+ ως μπλοκ δεν θα παίξουν κανέναν ανεξάρτητο ρόλο.

Τι γίνεται όμως με τις άλλες μεγάλες χώρες που αποτελούν αυτό το μπλοκ, όπως η Ρωσία και η Κίνα; Η Ρωσία παρέχει έναν βαθμό στρατιωτικής υποστήριξης στο Ιράν, συμπεριλαμβανομένων αντιαεροπορικών συστημάτων. Ωστόσο, η Ρωσία φαίνεται πιο αποφασισμένη να αποφύγει μια περιφερειακή κλιμάκωση παρά να προωθήσει την υπόθεση της παλαιστινιακής απελευθέρωσης. Τελικά, παρά την έντονη ρητορική περί ρωσικού ιμπεριαλισμού, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η Ρωσία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να εκδιώξει την αμερικανική επιρροή από την περιοχή. Αντίθετα, η Ρωσία επικεντρώνεται στην ολοκλήρωση του πολέμου στην Ουκρανία και στην επίτευξη ενός διακανονισμού με τις ΗΠΑ για τη μελλοντική αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης.

Και η Κίνα; Σίγουρα, ένα καθεστώς που ισχυρίζεται ότι είναι κομμουνιστικό θα παρείχε υλική υποστήριξη στην παλαιστινιακή αντίσταση, όπως έκανε η Σοβιετική Ένωση για την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αχά! Πέρα από κενές χειρονομίες και ειρηνιστικές κοινοτοπίες, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) δεν έχει σηκώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για την παλαιστινιακή υπόθεση. Αυτό ισχύει παρά το γεγονός ότι η απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η εκδίωξη της αμερικανικής δύναμης από τη Δυτική Ασία θα συνέβαλε σημαντικά στη μείωση της απειλής που αντιμετωπίζει η Κίνα από τις ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία. Το ΚΚΚ είναι πολύ απασχολημένο με το να προσεγγίζει τους χειρότερους τυράννους του Κόλπου και τους Ισραηλινούς καπιταλιστές για να ασχοληθεί με τον αντιιμπεριαλισμό και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, πόσο μάλλον με την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση.

Από όλες τις χώρες των αρχικών BRICS, η Νότια Αφρική έχει ίσως κάνει τα περισσότερα για να δείξει ότι ηθικά στέκεται με την Παλαιστίνη. Με μεγάλη δημοσιότητα, κατέθεσε αγωγή κατά του Ισραήλ για γενοκτονία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το αποτέλεσμα; Τίποτα φυσικά. Το Διεθνές Δικαστήριο προορίζεται μόνο για να στοχοποιεί έκπτωτους Αφρικανούς δικτάτορες και εχθρούς των ΗΠΑ. Αυτή η κενή επίδειξη δύναμης είχε πολύ περισσότερο να κάνει με την ενίσχυση του Ραμαφόσα και της αριστερής πτέρυγας του ANC [Αφρικανικό εθνικό Κογκρέσο] πριν από τις πρόσφατες εκλογές, παρά με οποιαδήποτε σοβαρή δέσμευση για την παλαιστινιακή απελευθέρωση. Στην πραγματικότητα, αμέσως μετά τις εκλογές, ο Πρόεδρος Ραμαφόσα σχημάτισε συνασπισμό με τους λυσσασμένους Σιωνιστές κληρονόμους του καθεστώτος του απαρτχάιντ. Σίγουρα δεν θα προέλθει από αυτή την κυβέρνηση κάποια βοήθεια για την Παλαιστίνη.

Σημαίνει αυτό ότι η κατάσταση είναι χωρίς ελπίδα; Κάθε άλλο. Δεν χρειάζεται να επαινεί κανείς τους BRICS για να αναγνωρίσει ότι η αμερικανική επιρροή στον κόσμο εξασθενεί. Δισεκατομμύρια εργάτες και καταπιεσμένοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις ΗΠΑ και την καταρρέουσα τάξη πραγμάτων, παρά μόνο μιζέρια και πολέμους. Μόλις σταματήσει η πίστη στα σάπια καθεστώτα που συμβιβάζονται με και υποστηρίζουν το status quo, γίνεται ξεκάθαρο ότι υπάρχει τεράστιο δυναμικό στο να ενώσουμε τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο – από την Παλαιστίνη μέχρι το Μεξικό και από τις Φιλιππίνες μέχρι και τις ίδιες τις ΗΠΑ.

• Για ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ενάντια στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ!
• Εθνικοποίηση όλων των ιμπεριαλιστικών περιουσιακών στοιχείων και διαγραφή των χρεών!
• Καμία αυταπάτη στους BRICS – Εργάτες του κόσμου, ενωθείτε!

Και Τώρα Τι;

Η κατάσταση είναι ζοφερή. Κάθε μέρα περισσότεροι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται από τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας και εκατοντάδες χιλιάδες αντιμετωπίζουν λιμό και ασθένειες. Στη Δυτική Όχθη κλέβεται όλο και περισσότερη παλαιστινιακή γη. Το Ισραήλ δείχνει πλέον κάθε σημάδι ότι θέλει να μετατρέψει τον Λίβανο σε νέα Γάζα και να βομβαρδίσει το Ιράν για να το υποτάξει. Το αν θα το καταφέρει είναι άλλο θέμα. Ωστόσο, αν το τελευταίο έτος έδειξε κάτι, είναι ότι δεν υπάρχει χώρος για αφελή αισιοδοξία. Ο ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα, το Διεθνές Δικαστήριο, οι BRICS, τα μουσουλμανικά καθεστώτα – κανένας δεν θα έρθει να σώσει τους Παλαιστίνιους. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα και να αντλήσουμε διδάγματα από τα καταστροφικά αποτελέσματα των τελευταίων 12 μηνών. Οι σημερινοί ηγέτες της παλαιστινιακής αντίστασης δεν είναι αντάξιοι για αυτό το καθήκον. Ούτε το διεθνές φιλοπαλαιστινιακό κίνημα.

Οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές έχουν ελάχιστη επιρροή στον αραβικό κόσμο, κυρίως επειδή μέχρι τώρα έχουν αποτύχει να προσφέρουν ένα δρόμο για πραγματική εθνική απελευθέρωση (βλ. «Μαρξιστές και Παλαιστίνη: 100 Χρόνια Αποτυχίας», Spartacist τεύχος 1, ελληνική έκδοση). Ωστόσο, κάθε μέρα γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις του πολιτικού Ισλάμ δεν έχουν επίσης κάποια λύση. Αυτό ανοίγει το δρόμο για το εργατικό κίνημα να μπει στη μάχη στο πλευρό των Παλαιστινίων και να προσφέρει μια εναλλακτική.

Το καθήκον που έχουμε μπροστά μας είναι να συγχωνεύσουμε τους εγχώριους αγώνες των εργατών παγκοσμίως με την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αυτό θα είναι εφικτό μόνο αν υπάρξει αγώνας ενάντια στον χρεοκοπημένο δρόμο που προσφέρουν οι γραφειοκράτες των σωματείων, οι φιλελεύθεροι και οι συμφιλιωτές, οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν ελέγξει τα πράγματα. Είναι επείγουσα ευθύνη όλων των σοσιαλιστών, των μαχητών της εργατικής τάξης και των Παλαιστινίων ακτιβιστών να ξεκινήσουμε συζητήσεις και την οργάνωση αυτού του αγώνα για μια νέα πορεία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το επόμενο έτος να είναι σαν το προηγούμενο.