Οι Εργάτες Πρέπει να Αντιταχθούν στο Λαϊκό Μέτωπο

20 Σεπτεμβρίου – Οι γαλλικές εκλογές ήταν μια τεράστια ήττα για το προλεταριάτο, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο λόγος είναι ότι, στο όνομα της πάλης κατά της άκρας δεξιάς, η άκρα αριστερά απέτυχε στο αποφασιστικό τεστ να σφυρηλατήσει έναν ανεξάρτητο προλεταριακό πόλο, υποτάσσοντας τους εργάτες στην αριστερή πτέρυγα του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) που εκπροσωπήθηκε από τον Μελανσόν. Οι σύντροφοί μας της Ligue trotskyste de France (LTF) ήταν οι μόνοι που κράτησαν ψηλά τη σημαία του προλεταριάτου, παλεύοντας για έναν επαναστατικό πόλο, βάζοντας μπροστά ένα πρόγραμμα κατά της Λεπέν σε πλήρη ανεξαρτησία και σε άμεση εναντίωση με το NFP, τη φιλελεύθερη πτέρυγα του γαλλικού ιμπεριαλισμού (βλ. επόμενη σελίδα).

Όπως στη Γαλλία και αλλού, έτσι και εδώ, η αριστερά παρά τις κριτικές της δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Συνθηκολόγησε με το NFP και τον Μελανσόν ο οποίος χρησιμοποιώντας το κύρος του, αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο για το λαϊκό μέτωπο. Από το ΕΕΚ, μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΕΚ, κ.α., όλοι πανηγύρισαν τη νίκη του λαϊκού μετώπου.

Το ΕΕΚ πανηγυρίζει ότι οι προλετάριοι, οι απόγονοι των αποικιακών σκλάβων, οι πρόσφυγες των γκέτο κ.α., «βάλανε φραγμό στη φαιά πανούκλα, ρίξανε στην τρίτη θέση τους φασίστες της Λεπέν, βγάλανε πρώτο το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και πρώτη των πρώτων την δαιμονοποιημένη αριστερή Ανυπότακτη Γαλλία του κατασυκοφαντημένου Μελανσόν» (Εκδήλωση για τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, 9 Ιουλίου). Αυτή είναι μια ξεκάθαρη συνθηκολόγηση με το Λαϊκό Μέτωπο, παρουσιάζοντας ως νίκη την υποταγή του προλεταριάτου στη φιλελεύθερη πτέρυγα της γαλλικής αστικής τάξης στο όνομα της πάλης κατά της Λεπέν. Τα καλέσματα του ΕΕΚ για γενικές απεργίες, τη δημιουργία Επιτροπών Δράσης, ακόμα και για εργατική εξουσία (Γαλλία: Η Χώρα-Κλειδί, 19 Ιουλίου), δεν μπορούν να γίνουν υποστηρίζοντας το λαϊκό μέτωπο, αλλά αντίθετα μόνο σε ρήξη με αυτό.

Το ΣΕΚ, ενώ λέει ότι το λαϊκό μέτωπο είναι ανίκανο να σταματήσει την άνοδο της Λεπέν, ταυτόχρονα θεωρεί ότι η Γαλλία με τη νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου αποτελεί το παράδειγμα για το πώς η απάντηση μπορεί να έρθει από τα κάτω:

Επιπλέον, όταν το NFP, συμπεριλαμβανομένου του Μελανσόν, απέσυρε αρκετούς από τους υποψηφίους του υπέρ του ρεπουμπλικανικού μετώπου του Μακρόν, το ΣΕΚ παραπονέθηκε ότι «το NFP απαρνήθηκε κάθε ευκαιρία να εφαρμόσει γνήσιες αριστερές πολιτικές» («Γαλλία: Ο ξεσηκωμός από τα κάτω έφραξε τον δρόμο στους φασίστες», τεύχος 1630). Το ΣΕΚ εναποθέτει τις ελπίδες του στον Μελανσόν, τον οποίο θεωρεί πολιτικό με «περιορισμούς», αλλά ότι «επιχειρεί να δώσει φωνή στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της γαλλικής εργατικής τάξης» («Γαλλία: Μακρόν και αφεντικά φοβούνται πιο πολύ την Αριστερά παρά τους φασίστες», τεύχος 1628). Αυτό δένει τους εργάτες με το NFP, γεγονός που όχι μόνο εμποδίζει κάθε απάντηση από την εργατική τάξη και τα αριστερά, αλλά αποδυναμώνει και παραλύει το εργατικό κίνημα, σπρώχνοντάς το ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά της Λεπέν.

Το ΝΑΡ στην ανακοίνωση για τις γαλλικές εκλογές ενώ προσπαθεί να διαχωρίσει τη θέση του από το λαϊκό μέτωπο, υποστηρίζοντας ορθά ότι τέτοιες συμμαχίες φουντώνουν την επιρροή της ακροδεξιάς και ότι το «ζητούμενο δεν είναι ένα “αντί-ακροδεξιό” μέτωπο σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις», αλλά ένας ανεξάρτητος εργατικός πόλος, ταυτόχρονα, εκθειάζει την αντικαπιταλιστική αριστερά ότι έχει διατηρήσει για δεκαετίες την ανεξαρτησία της και ότι:

Εάν το ΝΑΡ αναφέρεται στο γαλλικό μας τμήμα έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά πιστεύουμε πως όχι. Είναι απλά λάθος ότι γαλλική αριστερά έχει κρατήσει την ανεξαρτησία της για χρόνια. Εδώ και δεκαετίες έχει συνεργαστεί με την «προοδευτική» αστική τάξη και αυτές οι εκλογές δεν αποτέλεσαν εξαίρεση: όλοι κατέληξαν να δώσουν την υποστήριξή τους στο NFP. Η αριστερά όχι μόνο δεν έδωσε μια «πολιτική διέξοδο στην έκφραση της λαϊκής οργής», αλλά αποτέλεσε και εμπόδιο στην οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου εργατικού πόλου, στρέφοντας την εργατική τάξη στο να υποστηρίξει τη φιλελεύθερη ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Ο εκθειασμός του προδοτικού ρόλου της άκρας αριστεράς εξασφαλίζει ότι οι εργάτες παραμένουν δεμένοι με το λαϊκό μέτωπο και εμποδίζει την αριστερά να πάρει τα απαραίτητα διδάγματα από αυτή την ήττα.

Όσον αφορά την ΟΚΔΕ, σωστά κάλεσε για ψήφο στη Lutte Ouvrière (LO) στον πρώτο γύρο και στον δεύτερο γύρο δεν υποστήριξε κανένα κόμμα, και προειδοποίησε για τους κινδύνους που εγκυμονεί η υποστήριξη του λαϊκού μετώπου. Ωστόσο, αρνήθηκε να σηκώσει το γάντι στην άκρα αριστερά που εν τέλει συνθηκολόγησε με το NFP. Η ΟΚΔΕ εκθειάζει την «επαναστατική κομμουνιστική» LO, αλλά εξαφανίζει το ότι είπε στους υποστηρικτές της ότι όσοι θέλουν στον δεύτερο γύρο να ψηφίσουν το NFP μπορούν να το κάνουν χωρίς ντροπή. Η ΟΚΔΕ κατέληξε να συνθηκολογεί έμμεσα με το λαϊκό μέτωπο μέσω της άρνησής της να παλέψει κατά της άκρας αριστεράς που το υποστήριξε.

Το καθήκον των κομμουνιστών δεν είναι απλά να εναντιωθούν στο λαϊκό μέτωπο, αλλά πρέπει να το σπάσουν. Όλο το ζήτημα έγκειται στο να δείξεις έναν δρόμο προς τα εμπρός στο προλεταριάτο που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά του και να παλέψεις ενάντια στα εμπόδια που στέκονται στον δρόμο του. Δυστυχώς εκτός από το γαλλικό μας τμήμα, όλες οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέτυχαν σε αυτό το καθήκον.

Γιατί οι Εργάτες Εδώ Πρέπει να Εναντιωθούν στο NFP

Γιατί όμως είναι κρίσιμη η εναντίωση στο λαϊκό μέτωπο για τους εργάτες στην Ελλάδα; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Η υποστήριξη της Αριστεράς στο λαϊκό μέτωπο και τον Μελανσόν σημαίνει ότι οδηγεί τους Έλληνες εργαζόμενους να υποστηρίξουν τους φιλελεύθερους Γάλλους ιμπεριαλιστές που είναι ένας από τους μεγαλύτερους καταπιεστές τους. Ο Μελανσόν είναι ανοιχτός οπαδός της ΕΕ και η Γαλλία είναι η δεύτερη δύναμη στην ΕΕ όπου μαζί με την Γερμανία και τις ΗΠΑ ελέγχουν κάθε πτυχή της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά των μαζών και μαζί με τους ντόπιους λακέδες τους έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους με τα μνημόνια, το χρέος, την καταστροφή της βιομηχανίας, τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, κ.α.

Από την αριστερά έως και το ΚΚΕ όλοι έχουν αποτύχει να αντλήσουν ακριβώς αυτά τα διδάγματα για το εργατικό κίνημα. Αυτό δεν αποτελεί παρά μια συνέχεια της δικής τους πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας που από δύο διαφορετικούς δρόμους καταλήγουν στο να παραλύουν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εγχώρια μπουρζουαζία.

Για παράδειγμα, το ΚΚΕ σωστά εναντιώθηκε στο NFP και υποστήριξε ότι ο δρόμος απέναντι στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ βρίσκεται στην ανάταση του εργατικού κινήματος στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ΚΚΕ αρνείται να αναγνωρίσει ότι η Ελλάδα είναι εθνικά καταπιεσμένη από τους ιμπεριαλιστές – συμπεριλαμβανομένου και των Γάλλων ιμπεριαλιστών – και έτσι απορρίπτει τον αγώνα ενάντια σε αυτή την υποδούλωση στην πράξη. Η άρνηση του ΚΚΕ να θέσει στο επίκεντρο της στρατηγικής του την πάλη κατά των ιμπεριαλιστών και για έξοδο από την ΕΕ/ευρώ τώρα, από φόβο μην συνθηκολογήσει με την αστική τάξη, είναι το πρόγραμμα που όχι μόνο δεν έχει φέρει ανάταση αλλά αλλεπάλληλες ήττες στο εργατικό κίνημα, τροφοδοτώντας την άνοδο της άκρας δεξιάς, και αποδυναμώνοντας την πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Αυτό είναι το πρόβλημα με το ΚΚΕ και όχι η κριτική από τα δεξιά του ΣΕΚ για σεχταρισμό ή και του ΕΕΚ ότι το ΚΚΕ «δεν βλέπει την δυναμική της ταξικής σύγκρουσης αλλά μια επανάληψη του Σύριζα με τον Μελανσόν στη θέση του Τσίπρα», (Γαλλία: Η Χώρα-Κλειδί, 19 Ιουλίου). Το ΚΚΕ σωστά δεν υποστήριξε το λαϊκό μέτωπο σε αντίθεση με την αριστερά.

Από την άλλη πλευρά η αριστερά είναι επίσης ανίκανη να φέρει αυτά τα διδάγματα στο εργατικό κίνημα. Όπως η γαλλική αριστερά προσπαθεί να εξαφανίσει τη συνθηκολόγησή της με τον Μελανσόν, έτσι και η αριστερά εδώ κάνει τεράστια προσπάθεια να εξαφανίσει το γεγονός ότι στο όνομα της πάλης ενάντια στη δεξιά και τις δυνάμεις των μνημονίων συνθηκολόγησε το 2015 με τον Τσίπρα και μέσω αυτού με την ΕΕ. Σύσσωμη η αριστερά είδε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως νίκη της πολιτικής «με φιλολαϊκό προσανατολισμό», και υπήρξαν μάλιστα κάποιοι, όπως το ΕΕΚ, που ζητούσαν ανοιχτά κυβέρνηση λαϊκού μετώπου ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Τα μαθήματα για το 2015 δεν είναι περσινά ξινά σταφύλια, αλλά είναι ζωτικής σημασίας για τις επερχόμενες μάχες του προλεταριάτου (βλ. Ο Μπολσεβίκος, τεύχος 8).

Η σημερινή κατάσταση δείχνει ότι πλησιάζουν τεράστιες πολιτικές κρίσεις στην Ελλάδα και στον κόσμο και ότι η ακροδεξιά θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Επίσης, μπροστά στη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει η πιθανότητα μιας νέας συμμαχίας των «προοδευτικών δυνάμεων» για τη διάσωση του κέντρου σε μια προσπάθεια της αστικής τάξης να δέσει τους εργάτες με την «αριστερή» πτέρυγα της μπουρζουαζίας. Το ερώτημα είναι: θα οδηγηθεί η εργατική τάξη και πάλι να συμμαχήσει με τους «προοδευτικούς» καταπιεστές της ή θα μπορέσει να σπάσει αυτόν τον κύκλο και να αναδειχθεί ως ανεξάρτητη δύναμη; Αν η αριστερά συνεχίσει στον ίδιο δρόμο στην πάλη κατά της δεξιάς σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις, όπως π.χ., το ΣΕΚ στις δημοτικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη, θα καταλήξει να γονατίζει μπροστά στους φιλελεύθερους και να φέρνει νέες ιστορικές ήττες για τους εργάτες. Συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι εξαιρετικά επείγον να αλλάξετε πορεία, ξεκινώντας από τα διδάγματα του 2015.

Αυτή ακριβώς η πολιτική της ταξικής συνεργασίας έχει καταστήσει την αριστερά εμπόδιο στον αγώνα για μια νέα ηγεσία του εργατικού κινήματος. Με αυτήν, είναι αδύνατο να ξεσκεπαστεί η ηγεσία του ΚΚΕ με ένα πραγματικά αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα και να κερδηθεί η βάση της. Ωστόσο, αυτό είναι το κεντρικό καθήκον των κομμουνιστών στην Ελλάδα και ο μόνος τρόπος για να βγουν οι εργάτες από το σπιράλ των ηττών, σφυρηλατώντας ένα επαναστατικό κόμμα που διατίθεται να πάει την πάλη μέχρι το τέλος.

Ο δρόμος σύντροφοι είναι ξεκάθαρος: ο αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τους λακέδες τους στο εσωτερικό πρέπει να συμβαδίζει με την προλεταριακή ταξική ανεξαρτησία.

Όσο απαραίτητη είναι η ταξική ανεξαρτησία, άλλο τόσο είναι και η ταξική ενότητα μεταξύ των Γάλλων και Ελλήνων εργατών όπως και όλων των καταπιεζόμενων. Προϋπόθεση είναι η πλήρης εναντίωση και η ρήξη με τους νεοφιλελεύθερους και τους συμφιλιωτές τους, εδώ και εκεί. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που μπορεί να ωθήσει την πάλη προς τα εμπρός για το προλεταριάτο και των δύο χωρών.

Για την απελευθέρωση των Ελλήνων και Γάλλων εργατών: Αγώνας ενάντια στον γαλλικό ιμπεριαλισμό! Καμία στήριξη στο λαϊκό μέτωπο! Κάτω η ΕΕ/ευρώ!