Το Λαϊκό Μέτωπο Ανοίγει τον Δρόμο για τη Λεπέν

Η απρόσμενη ήττα της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης (RN) και η νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) στο δεύτερο γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών στις 7 Ιουλίου έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από την αριστερά στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μια Πύρρειος νίκη. Το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει την εκρηκτική άνοδο της RN έναντι των περισσότερων άλλων κομμάτων στη Γαλλία που ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν το «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» ενάντια στην ακροδεξιά. Μόλις πριν από τρία χρόνια, οι ακροδεξιοί είχαν οκτώ βουλευτές, ενώ σήμερα έχουν 143. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε το αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα της Γαλλίας και οι απεγνωσμένες προσπάθειες του NFP να στηρίξει το περιφρονημένο και ετοιμόρροπο κέντρο του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, η RN θα είχε λάβει πλειοψηφία.

Σε όλες τις γαλλικές εκλογές βλέπουμε το ίδιο τσίρκο. Στο όνομα της καταπολέμησης της ακροδεξιάς, σου λένε να ενώσεις τις δυνάμεις σου με οποιονδήποτε βρίσκεται στα δεξιά σου. Αυτή η χαμένη στρατηγική έχει χρησιμεύσει μόνο για να αποθαρρύνει την εργατική τάξη και να ενισχύσει την απήχηση της ακροδεξιάς. Το NFP, που πήρε το όνομά του προς τιμήν της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου του 1936, είναι η τελευταία επανάληψη αυτής της στρατηγικής. Αποτελείται από μια ανίερη συμμαχία που δημιουργήθηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή και περιλαμβάνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) του πρώην προέδρου Φρανσουά Ολάντ, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF), τους Πράσινους και το αριστερό-λαϊκιστικό κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Ακόμη και το Τροτσκιστικής προέλευσης Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA-A) κατέβασε υποψήφιο στο ψηφοδέλτιο του NFP.

Η στάση απέναντι σε τέτοιου είδους υπερταξικές συμμαχίες είναι ένα αποφασιστικό τεστ για τους Τροτσκιστές. Όπως ο Τρότσκι επέμενε ξανά και ξανά στη δεκαετία του 1930, η υποστήριξη του λαϊκού μετώπου δεν είναι μια τακτική αλλά ένα έγκλημα που παραλύει την εργατική τάξη, καθώς τη δένει με την αστική τάξη. Ωστόσο, εκτός από το μικρό μας τμήμα, την Τροτσκιστική Ένωση Γαλλίας, Ligue trotskyste de France (LTF), ολόκληρη η άκρα αριστερά απέτυχε σε αυτό το αποφασιστικό τεστ και υποστήριξε το NFP με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η Gauche Révolutionnaire, που πρόσκειται στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή· η ομάδα που σύντομα θα γίνει γνωστή ως Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCR), που πρόσκειται στην Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή του Γκραντ· και το NPA-A χτυπούσαν ξεδιάντροπα τα τύμπανα για τον Μελανσόν και το λαϊκό μέτωπο. Όπως εξηγεί το φυλλάδιο της LTF που δημοσιεύεται παρακάτω, το NPA-Révolutionnaires (NPA-R, διάσπαση του πρώην NPA) και η Εργατική Πάλη-Lutte Ouvrière (LO) διεξήγαγαν χλιαρές εκστρατείες κατά του NFP στον πρώτο γύρο των εκλογών, μόνο για να υποστηρίξουν την αριστερή του πτέρυγα στον δεύτερο γύρο. Την περίοδο που γράφτηκε το φυλλάδιο, δεν ήταν ακόμη σαφές ποια στάση θα κρατούσε η Διαρκής Επανάσταση-Révolution Permanente (που πρόσκειται στην Τροτσκιστική Φράξια-Trotskyist Fraction). Λίγο αργότερα υποχώρησαν και αυτοί και κάλεσαν για ψήφο στην LFI και το PCF.

Αυτό που κάνει τη συνθηκολόγηση των τριών τελευταίων κομμάτων ιδιαίτερα τραγελαφική είναι το γεγονός ότι τα ίδια έχουν γράψει αμέτρητα άρθρα τεκμηριώνοντας πώς το ρεπουμπλικανικό μέτωπο αποθαρρύνει την εργατική τάξη και ενισχύει τη δεξιά. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν και λερώθηκαν με τη λάσπη του NFP. Τώρα που οι εκλογές τελείωσαν, τα κόμματα αυτά προσπαθούν κυνικά να εξαφανίσουν το γεγονός ότι ψήφισαν ποτέ το NFP.

Δεν μας χαροποιεί η σημερινή μας απομόνωση. Αποτελεί μια αντανάκλαση της ολέθριας κατάστασης της γαλλικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος ευρύτερα. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, το γαλλικό τμήμα μας είναι αποφασισμένο να εντείνει τον αγώνα για να διασπάσει την εργατική τάξη από τον αριστερό γαλλικό ρεπουμπλικανισμό. Μόνο σε αυτή τη βάση μπορούμε να νικήσουμε πραγματικά την ακροδεξιά και να οργανώσουμε μια επίθεση ενάντια στον παρηκμασμένο γαλλικό ιμπεριαλισμό.

1 Ιουλίου – Οι χθεσινές βουλευτικές εκλογές επιβεβαίωσαν και ενίσχυσαν τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Είναι απολύτως δυνατό ότι η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση θα κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία την Κυριακή, 7 Ιουλίου. Το «αριστερό» Νέο Λαϊκό Μέτωπο ήρθε δεύτερο, ενώ το κόμμα του Μακρόν κατέρρευσε. Ο Μακρόν εξετάζει τώρα το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με το «Δημοκρατικό Τόξο» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος και των Πρασίνων (συμπεριλαμβανομένων στοιχείων της Ανυπότακτης Γαλλίας που είναι κατά του Μελανσόν). Αυτό συνέβη στην Ιταλία, όπου η κυβέρνηση εθνικής ενότητας εγγυήθηκε ότι στις επόμενες εκλογές θα κέρδιζε ο μοναδικός της αντίπαλος, η Τζόρτζια Μελόνι, η Ιταλίδα Λεπέν.

Το NFP, συμπεριλαμβανομένου του Μελανσόν, έχει καλέσει ήδη τους δικούς του υποψηφίους να παραιτηθούν στο όνομα του ρεπουμπλικανικού μετώπου, υπέρ της Ελιζαμπέτ Μπορν, της αρχιτεκτόνισσας της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, ή του υπουργού Εσωτερικών Ζεράλντ Νταρμανέν, ο οποίος πίστευε ότι η Λεπέν παραήταν ήπια ως προς το μεταναστευτικό. Ως εκ τούτου, η LFI δίνει τη δυνατότητα στην RN της Λεπέν να υποστηρίξει ότι είναι η μόνη αντιπολίτευση στο status quo και στον Μακρόν. Κάθε κάλεσμα για ψήφο στους προδότες του NFP υπονομεύει περαιτέρω την αξιοπιστία του εργατικού κινήματος και μπορεί μόνο να βαθύνει την κρίση της άκρας αριστεράς. Καμία ψήφος στον δεύτερο γύρο!

Ο πρόεδρος της RN Ζορντάν Μπαρντελά δεν έχασε χρόνο, εγκατέλειψε τις δημαγωγικές υποσχέσεις της RN σχετικά με τις συντάξεις, την αγοραστική δύναμη κ.λ.π., για να επικεντρώσει ολόκληρη την εκστρατεία του σε ένα μόνο θέμα: την «ανεξέλεγκτη μετανάστευση». Για τα πάντα, από την εξαθλίωση ενός αυξανόμενου τμήματος του γαλλικού πληθυσμού, μέχρι την παρακμή των δημόσιων υπηρεσιών (ιδίως της εκπαίδευσης) ή την εγκληματικότητα, έριξε την ευθύνη στον μουσουλμανικό πληθυσμό και στις μαύρες και αραβικές quartiers (γειτονιές) που αποτελούν ζώνες ανομίας. Αλλά παρ’ όλα αυτά, περισσότερο από το ένα τέταρτο της εργατικής τάξης πιθανότατα ψήφισε την RN, περισσότερο από ό,τι ψήφισε το NFP.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Είναι το αποτέλεσμα των εναλλασσόμενων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της αριστεράς και της δεξιάς που έχουν επιφέρει αλλεπάλληλες ήττες στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στον περσινό αγώνα για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Αυτές οι κυβερνήσεις εργάστηκαν ακούραστα για να κάνουν την εργασία πιο αβέβαιη και να επιτεθούν στις συντάξεις. Η ίδια η αριστερά προώθησε πολλαπλές εκστρατείες για την ασφάλεια στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και της υπεράσπισης του «ρεπουμπλικανικού κοσμικισμού» ενάντια στους Μουσουλμάνους (θυμηθείτε την κυβέρνηση του PS Ολάντ-Βαλς!) Όταν η αριστερά δεν συμμετείχε σε αυτές τις ρατσιστικές εκστρατείες, κήρυττε αντιρατσιστικές ηθικές διακηρύξεις που ουσιαστικά κατήγγειλαν τους ίδιους τους εργάτες για την άνοδο του ρατσισμού.

Για να αντιμετωπίσουμε την RN, χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα βασισμένο στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, που να δείχνει πώς ο αγώνας ενάντια στο διαχωρισμό και την καταπίεση της Μουσουλμανικής μειονότητας είναι προς το υλικό συμφέρον των λευκών και χριστιανικής καταγωγής συνιστωσών της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ενωθεί η εργατική τάξη και είναι ακριβώς το αντίθετο του προγράμματος του NFP, όλων των προηγούμενων ενσαρκώσεών του και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, το NFP δεν αποτελεί προπύργιο ενάντια στην RN.

Το Δημοκρατικό Τόξο Συντρίβει τον Μελανσόν, Ωστόσο ο Ίδιος Προσκολλάται σε Αυτό

Το δημοκρατικό τόξο μέσα στο ίδιο το NFP βρίσκεται στη διαδικασία να συντρίψει τον Μελανσόν. Είτε πρόκειται για το PS, το PCF ή τους Πράσινους, εδώ και μήνες όλες οι συνιστώσες του NFP επαναλαμβάνουν τα ψέματα της δεξιάς που κατηγορούν ολόκληρη την LFI για «αντισημιτισμό» και τον Μελανσόν ότι είναι «εμπόδιο για τη νίκη» του NFP. Γιατί; Επειδή ο Μελανσόν, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ το ρεπουμπλικανικό πλαίσιο και δεν έκανε τίποτα για τις quartiers ή τους Παλαιστίνιους, πέρασε τις κόκκινες γραμμές της αστικής τάξης καταγγέλλοντας αδιάλλακτα την αστυνομική τρομοκρατία, την ισλαμοφοβία και τη γενοκτονία στη Γάζα. Οι ύβρεις της δεξιάς πτέρυγας του NFP δεν είναι καλοπροαίρετες. Προμηνύουν το ρόλο που θα παίξει το λαϊκό μέτωπο την επόμενη περίοδο, πιθανότατα χωρίς τη μελανσονική πτέρυγα της LFI. Θα συνθηκολογεί σε κάθε βήμα του στα βασικά ζητήματα της ασφάλειας, των quartiers, της Παλαιστίνης και του πολέμου στην Ουκρανία. Με αυτόν τον τρόπο το NFP, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, θα συνεχίζει να προετοιμάζει το έδαφος για την RN ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2027.

Οι πιο συνειδητοποιημένοι εργάτες και οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς επικρίνουν την ενότητα της LFI με τους «φίλους του λαού» όπως ο Ολάντ. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η αφετηρία του Μελανσόν, όπως και του τελευταίου, είναι η προστασία της γαλλικής ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και για τον Μελανσόν αυτό είναι απείρως πιο σημαντικό από την τύχη των εργατών, των quartiers ή του παλαιστινιακού λαού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο – την υπεράσπιση της φιλελεύθερης ρεπουμπλικανικής τάξης πραγμάτων – που ο Μελανσόν μπόρεσε να ανασύρει από τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας βρωμερά πτώματα όπως ο Ολάντ. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καλεί σε υποστήριξη προς τους Μακρονιστές και τους ρεπουμπλικάνους που βρίσκονται σε καλύτερη θέση από την LFI απέναντι στην RN, επειδή βλέπει την τελευταία ως κίνδυνο για τη διεθνή εικόνα του γαλλικού ιμπεριαλισμού.

Η απέχθεια για τον λάκκο με τα φίδια του NFP είναι πολύ πραγματική. Παρόλα αυτά, πολλοί αριστεροί πιστεύουν ότι πρώτα πρέπει να σταματηθεί η RN στις εκλογές και ότι το NFP είναι ο μόνος άμεσος τρόπος για να γίνει αυτό. Με τον τρόπο αυτό – παρά τις προθέσεις τους – τροφοδοτούν την ψήφο προς την RN.

Πώς να Οργανώσουμε την Πάλη Κατά της RN

Τι μπορεί λοιπόν να γίνει για να σταματήσουμε την αντίδραση; Πρέπει να αρχίσουμε αμέσως να οικοδομούμε έναν προλεταριακό πόλο που να παλεύει για να κινητοποιήσει την εργατική τάξη για τα δικά της συμφέροντα. Αλλά αυτό απαιτεί μια αριστερή διάσπαση με τους Μελανσονιστές. Ας πάρουμε την υπεράσπιση των quartiers. Μια τέτοια υπεράσπιση, δηλαδή ο αγώνας ενάντια στη ρατσιστική καταπίεση και το διαχωρισμό των μειονοτήτων, είναι το κλειδί για την ενοποίηση της εργατικής τάξης ως ανεξάρτητης δύναμης ενάντια στους καπιταλιστές. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός που σαπίζει, είναι ανίκανος να ενσωματώσει τη νεολαία με μεταναστευτική καταγωγή, η οποία είναι καταδικασμένη στη μιζέρια και το διαχωρισμό στις banlieues (γειτονιές μεταναστών και μειονοτήτων). Για να κρατήσει την εργατική τάξη διαιρεμένη και αδύναμη, η αστική τάξη στοχεύει κυρίως στη μουσουλμανική μειονότητα ως τον εσωτερικό εχθρό που πρέπει να καταστραφεί. Χρησιμοποιώντας αυτή τη διαίρεση, υποβαθμίζει τις συνθήκες διαβίωσης και τις συνθήκες εργασίας ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η έναρξη του αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης και την οργάνωση της αυτοάμυνάς της ενάντια στην αστική τάξη απαιτεί την ενεργή υπεράσπιση των quartiers ενάντια στη ρατσιστική επιχείρηση ασφαλείας που προωθείται από τον Φαμπιάν Ρουσέλ, επικεφαλής του PCF, καθώς και από τους Μακρόν και Μπαρντελά. Είναι απαραίτητο να κινητοποιηθούμε για την αμνηστία της νεολαίας που εξεγέρθηκε πέρυσι μετά τη δολοφονία του Ναέλ Μερζούκ από την αστυνομία, για να απελευθερωθούν όσοι βρίσκονται ακόμα στη φυλακή και να διαγραφούν οι καταδίκες από το ποινικό τους μητρώο. Πριν από ένα χρόνο, προς τιμήν του, ο Μελανσόν αρνήθηκε να καλέσει σε τάξη και κατήγγειλε τη ρατσιστική αστυνομική τρομοκρατία. Αλλά στη συνέχεια, μπροστά στη μαζική καταστολή, αρνήθηκε να κάνει οτιδήποτε για την υπεράσπιση των χιλιάδων φυλακισμένων νέων! Γιατί; Επειδή στο τωρινό πλαίσιο, το να υπερασπιστεί αυτούς τους νέους που επιτέθηκαν σε σύμβολα του ρεπουμπλικανισμού – αστυνομικά τμήματα, δημαρχεία, σχολεία – θα σήμαινε ότι θέτει υπό αμφισβήτηση τον ρεπουμπλικανισμό.

Όσον αφορά την Παλαιστίνη, ο ρόλος των Μελανσονιστών ήταν να αλυσοδέσουν το κίνημα στην ανίκανη στρατηγική της προσφυγής στον ΟΗΕ και να προωθήσουν μια πιο ενεργή παρέμβαση του γαλλικού ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητη από τους Αμερικανούς, με σκοπό τη λεγόμενη ειρήνευση. Ο Μελανσόν ποτέ δεν θα προχωρήσει παραπέρα από αυτό, επειδή η εθνική απελευθέρωση των Παλαιστινίων απέναντι στο Σιωνιστικό κράτος θα ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην περιοχή – συμπεριλαμβανομένου και του ρόλου που παίζει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός. Η αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού και η απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι προφανώς προς το συμφέρον όλων των εργατών και των μειονοτήτων στη Γαλλία. Είναι επίσης απαραίτητο να απαιτήσουμε την απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων από το Λίβανο, σε ευθεία εναντίωση με το προεδρικό πρόγραμμα του Μελανσόν και του NFP.

Αν ο Μελανσόν είναι τόσο ασυνεπής στις αντιιμπεριαλιστικές και αντιρατσιστικές δηλώσεις του, είναι επειδή παραμένει ένθερμος οπαδός του «εκπολιτιστικού» ρόλου του γαλλικού ιμπεριαλισμού και του «ρεπουμπλικανικού κοσμικισμού» που στρέφεται εξ ολοκλήρου εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας. Είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να απαιτήσουμε την κατάργηση του νόμου του 2004 που απαγορεύει τη μαντίλα καθώς και την abaya. Πρέπει να αγωνιστούμε για να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες κατά των φιλοπαλαιστίνιων ακτιβιστών που κατηγορούνται για αντισημιτισμό και «απολογία για τρομοκρατία».

Συντάξεις; Ο Μελανσόν δούλεψε σκληρά για να δώσει μια αύρα μαχητικότητας στους προδότες γραφειοκράτες των σωματείων μέσω κάποιου βαθμού λεκτικού ριζοσπαστισμού («Μπλοκάρετε τα πάντα!») Αυτό το έκανε πάντα σε ένα πλαίσιο αποδεκτό για την αστική τάξη και απόλυτα σεβαστό από τους συνδικαλιστές γραφειοκράτες, το οποίο χαρακτηριζόταν από απεργίες που ποτέ δεν επηρέασαν σοβαρά κανέναν κλάδο της οικονομίας και από ανίσχυρες εορταστικές κινητοποιήσεις (δες «Palestine, quartiers, retraites: LFI paralyse les luttes», Le Bolchévik τεύχος 234, Δεκέμβριος 2023).

Τα συνδικάτα ή η άκρα αριστερά δεν πήραν κανένα μάθημα από αυτές τις ήττες, που συνέβαλαν σε τεράστιο βαθμό στην αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος και στην ιλιγγιώδη άνοδο της RN. Το κεντρικό δίδαγμα είναι το εξής: ο γαλλικός ιμπεριαλισμός που βρίσκεται σε πλήρη παρακμή πρέπει να επιτεθεί σε κάθε κατάκτηση που έχει κερδηθεί από τους εργάτες. Η κατάκτηση ακόμη και των πιο μετριοπαθών αιτημάτων των εκμεταλλευόμενων, είτε πρόκειται για τη συνταξιοδότηση στα 60 είτε για μια σημαντική αύξηση του SMIC [κατώτατος μισθός], απαιτεί να σπάσουμε τη θέληση των καπιταλιστών. Αλλά μια τέτοια προοπτική είναι απολύτως ταμπού για τους Μελανσονιστές και τους γραφειοκράτες, οι οποίοι θεωρούν αντίθετα ότι η κυριαρχία της αστικής τάξης είναι ένας καθολικός νόμος.

Το κεντρικό καθήκον σήμερα είναι να οικοδομηθούν αντιπολιτευτικοί πόλοι στα συνδικάτα ως πυρήνες μιας μελλοντικής επαναστατικής ηγεσίας, βασισμένης στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της εργατικής εξουσίας. Για την ανοικοδόμηση της δύναμης των συνδικάτων, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στις μεθόδους της ταξικής πάλης που έχουν αποκηρυχθεί εδώ και χρόνια από τους γραφειοκράτες των συνδικάτων, τους Μελανσονιστές και όλους τους σημερινούς ηγέτες του εργατικού κινήματος στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του γαλλικού καπιταλισμού: απεργιακές φρουρές που κανείς δεν τολμά να περάσει, απεργιακά ταμεία για να μειωθεί η οικονομική δυσχέρεια των απεργών, εκστρατείες για την οργάνωση στα σωματεία που θα ενσωματώνουν τους προσωρινούς και με υπεργολαβία εργάτες γύρω από τα αιτήματα για ίσες συνθήκες για όλους, ενοποίηση των σωματείων κ.λ.π.

Ενάντια σε όλες τις συνιστώσες του NFP (συμπεριλαμβανομένου του NPA υπό την ηγεσία των Besancenot/Poutou), πρέπει να αντιταχθούμε όχι μόνο στο ΝΑΤΟ αλλά καίρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), το κύριο εργαλείο που χρησιμοποιούν σήμερα οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές για να επιτεθούν στους εργάτες στο εσωτερικό και να λεηλατήσουν τις οικονομίες των φτωχότερων χωρών της Ευρώπης. Οι εργάτες έχουν πλήρη επίγνωση ότι μέσω της ΕΕ τους κλέβουν τις τσέπες. Η συνθηκολόγηση της άκρας αριστεράς με τους φιλελεύθερους για την ΕΕ συμβάλλει στο να σπρώξει ένα τμήμα αυτών των εργατών στην αγκαλιά του Μπαρντελά και της απόλυτης δημαγωγίας του. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αφορά το ποιος θα λεηλατήσει και θα καταπιέσει την Ουκρανία, η ρωσική αστική τάξη ή οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές. Η υποστήριξη των πολεμικών ενεργειών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι αντίθετη με τα συμφέροντα του προλεταριάτου, είτε εδώ είτε στην Ουκρανία. Η μόνη ευνοϊκή έκβαση για τους εργάτες είναι να αγωνιστούν για να μετατρέψουν αυτόν τον αντιδραστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στους Ρώσους ολιγάρχες από τη μια πλευρά και τους Ουκρανούς λακέδες του ιμπεριαλισμού από την άλλη.

Η Αποτυχία των Εκστρατειών της Άκρας Αριστεράς

Οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες της άκρας αριστεράς δεν επρόκειτο ποτέ να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν ελπιδοφόρο παράγοντα για το μέλλον, αν είχαν αξιοποιηθεί για να ενώσουμε και να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας παρέχοντας στους εργάτες ένα δρόμο πάλης κατά της RN ανεξάρτητο από και σε εναντίωση με το λαϊκό μέτωπο. Πέρα από τις εκλογές, αυτό θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για τον επανεξοπλισμό των εργατών ενάντια στην αντίδραση στην ταραχώδη περίοδο που έρχεται.

Για αυτούς τους λόγους, καλέσαμε τη Lutte Ouvrière, το NPA-R και τη Révolution Permanente να σχηματίσουν ένα εργατικό μπλοκ σε εθνικό επίπεδο και να έρθουν σε ρήξη με το λαϊκό μέτωπο (ανοιχτή επιστολή της LTF, 11 Ιουνίου). Η RP έκανε μια ελάχιστη προσπάθεια προτείνοντας σε αυτές τις οργανώσεις «ένα εκλογικό μέτωπο ταξικής ανεξαρτησίας». Το NPA-R κατέβαλε μια πιο ουσιαστική προσπάθεια για να έρθει σε συμφωνία με την LO. Σταμάτησε την προεκλογική εκστρατεία των δικών της υποψηφίων σε 46 εκλογικές περιφέρειες και από την αρχή, κάλεσε παντού για ψήφο στην LO εκτός από τις 29 εκλογικές περιφέρειες όπου είχε εκστρατείες. Πρότεινε ένα σωστό άξονα για μια ενιαία εκστρατεία εναντίωσης στο λαϊκό μέτωπο: «Αυτό που είναι σημαντικό για εμάς είναι να δείξουμε ότι είμαστε αντίθετοι στο λαϊκό μέτωπο, γιατί η πολιτική του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μας. Το σημαντικό είναι να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη ενός κομμουνιστικού, επαναστατικού και διεθνιστικού ρεύματος» (επιστολή προς την LO, 12 Ιουνίου). Η LO αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμαχία.

Η RP κατέβασε έναν υποψήφιο σε μία μόνο εκλογική περιφέρεια στο Seine-Saint-Denis, την οποία το λαϊκό μέτωπο ήταν βέβαιο ότι θα κέρδιζε. Τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, η RP υποστήριξε με κρύα καρδιά την ψήφο προς την LO (μια σύντομη φράση στο τέλος ενός διαδικτυακού άρθρου) στις 549 εκλογικές περιφέρειες όπου η LO παρουσίασε κάποιον υποψήφιο και η RP όχι. Από την πλευρά μας, δεδομένου ότι οι προσπάθειές μας για μια ενιαία εκστρατεία απέτυχαν, καλέσαμε για ψήφο και για τις τρεις χωρίς διάκριση (ανακοίνωση της LTF, 19 Ιουνίου) και κάναμε ενεργή εκστρατεία υπέρ τους.

Ο σεχταρισμός της LO σαμποτάρισε τη δυνατότητα μιας ενιαίας εκστρατείας της άκρας αριστεράς και υπονόμευσε τη δική της εκστρατεία. Το αποτέλεσμα ήταν συμβολικές, ασυντόνιστες εκστρατείες που ανταγωνίζονταν η μία την άλλη. Οι καμπάνιες υποβιβάστηκαν έτσι στο περιθώριο και καρπώθηκαν το εκλογικό αποτέλεσμα που είχαν σπείρει. Αυτή η ασημαντότητα είχε διακηρυχθεί ακόμη και εκ των προτέρων από την LO, γράφοντας στην απάντησή της στην πρόταση του NPA-R ότι: «Δεν είμαστε σε θέση να έχουμε την παραμικρή επιρροή στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, είτε μαζί είτε χωριστά. Θα μπορούσαμε κάλλιστα ο καθένας μας να διεξάγει τις εκστρατείες του όπως νομίζει» (επιστολή της LO προς το NPA-R, 11 Ιουνίου). Πρόκειται για μια δήλωση πλήρους πολιτικής χρεοκοπίας, σαν το επαναστατικό κομμουνιστικό πρόγραμμα να μην είχε τίποτα να προσφέρει στους εργάτες στο εδώ και τώρα.

Λέγοντας αυτό, το πραγματικό εμπόδιο για ένα προλεταριακό μπλοκ αυτών των τριών οργανώσεων ήταν ότι καμία δεν επιδίωξε να χρησιμοποιήσει την εκστρατεία για να προωθήσει τη ρήξη με την LFI, τη ραχοκοκαλιά του λαϊκού μετώπου. O υποψήφιος της RP, Anasse Kazib, υπονόμευσε την ίδια του την εκστρατεία δηλώνοντας ρητά στις 19 Ιουνίου: «Δεν είμαστε εδώ για να εναντιωθούμε στο λαϊκό μέτωπο, δεν είναι αυτό το κίνητρο της υποψηφιότητάς μας». Τότε γιατί λοιπόν, να κάνει μια ξεχωριστή εκστρατεία; Το μόνο ελκυστικό της εκστρατείας του Kazib ήταν ακριβώς ότι βρισκόταν επίσημα σε εναντίωση με το λαϊκό μέτωπο.

Όσον αφορά το NPA-R, η επιστολή της 12ης Ιουνίου προς την LO ήταν δυστυχώς πολύ πιο αριστερή από την εκστρατεία του στην πράξη. Το NPA-R δεν είχε κανένα πρόβλημα να καταγγείλει την προδοσία πρώην πρωθυπουργών και προέδρων του PS, όπως ο Ολάντ, ο Ζοσπέν ή ο Μιτεράν. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ήταν να αμφισβητήσει αυτό που κάνει τον Μελανσόν δημοφιλή στη νεολαία των quartiers και στους φιλοπαλαιστίνιους ακτιβιστές. Μέχρι να το κάνει αυτό, δεν μπορεί καν να αρχίσει να ροκανίζει το πολιτικό κύρος του Μελανσόν. Επιπλέον, η θέση του NPA-R να στηρίξει την Ουκρανία σε έναν πόλεμο που είναι αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές το τοποθετεί στον ίδιο φιλοϊμπεριαλιστικό βάλτο με το NFP.

Στην προεκλογική της συνάντηση στις 22 Ιουνίου στο Παρίσι, η LO επέμεινε σωστά ότι το NFP ανοίγει το δρόμο για την RN. Επίσης σωστά επέκρινε τον ρόλο των Μελανσονιστών στην αποκατάσταση αριστερών προσωπικοτήτων του παρελθόντος, αποκαλώντας για παράδειγμα την LFI ειδικούς στην «ανακαίνιση της πρόσοψης». Αλλά η LO προφανώς δεν μπόρεσε να επιτεθεί στα ισχυρά σημεία του Μελανσόν, κυρίως στο ζήτημα των quartiers που έχτισαν την ηγεμονία της LFI στα banlieues σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς η θέση της LO σε αυτό το ζήτημα βρίσκεται στην πραγματικότητα στα δεξιά του Μελανσόν (βλ. Le Bolchévik τεύχος 235, Μάιος 2024). Ούτε η LO ούτε το NPA-R ούτε η RP είναι σε θέση να επιτεθούν συγκεκριμένα στον προδοτικό ρόλο των Μελανσονιστών ως την κεντρική πολιτική δύναμη, όπου μαζί με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, παρέλυσαν τους εργατικούς αγώνες σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου. Και ως η πιο αριστερή δύναμη με το μεγαλύτερο κύρος μεταξύ των εργατών και των καταπιεζόμενων, η LFI θα συνεχίσει να παραλύει αυτούς τους αγώνες.

Η LO ολοκλήρωσε τη ρουτινίστικη εκστρατεία της με αξιοθρήνητο τρόπο, αρνούμενη ρητά να παίξει έναν πρωτοποριακό ρόλο ενάντια στο NFP, δηλώνοντας ότι για τον δεύτερο γύρο: «Όσοι ψήφισαν την Lutte Ouvrière μπορεί να θελήσουν να ψηφίσουν έναν υποψήφιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου ενάντια στην RN. Αν το κάνουν, μπορούν να το κάνουν χωρίς ντροπή» (1 Ιουλίου). Είναι σαφές ότι το «εργατικό στρατόπεδο» της LO είχε σχεδιαστεί για να διαλυθεί όταν οι εκλογικές κάλπες έκλειναν μετά τον πρώτο γύρο.

Η συνθηκολόγηση του NPA-R ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρη:

Σύντροφοι του NPA-R, πώς μπορείτε να το συμβιβάσετε αυτό με τις προεκλογικές σας δηλώσεις ότι «αυτό που είναι σημαντικό για εμάς είναι να δείξουμε ότι είμαστε αντίθετοι στο λαϊκό μέτωπο» ή «40 χρόνια ρεπουμπλικανικό μέτωπο = 40% για την RN;»

Όσον αφορά το σήμερα, η RP έχει ήδη δημοσιεύσει δύο άρθρα σχετικά με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου. Στο ένα από αυτά υπάρχει μια διακριτική αναφορά στο κάτω μέρος της σελίδας σε ένα άρθρο του 2017 κατά του ρεπουμπλικανικού μετώπου – αλλά προσεκτικά αποφεύγουν να δώσουν οποιεσδήποτε οδηγίες για ψήφο στο σήμερα! Αυτό από μόνο του αποτελεί συνθηκολόγηση με το NFP. Ελπίζουμε ότι η RP θα αναπροσανατολιστεί, αλλά η εκστρατεία του Kazib δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Ένα Πρόγραμμα Πάλης Κατά της RN

Αυτή η εκστρατεία έχει δείξει την αποδυναμωμένη κατάσταση και τον πολιτικό αποπροσανατολισμό της άκρας αριστεράς. Το εργατικό κίνημα και οι καταπιεζόμενοι θα αντιμετωπίσουν πολύ σκληρές επιθέσεις στο άμεσο μέλλον. Είναι απαραίτητη μια ριζική και επείγουσα αλλαγή πορείας. Για να ξεκινήσουμε από τώρα την οικοδόμηση αντιπολιτευτικών πόλων που θα παρέχουν μια εναλλακτική ηγεσία στους Μελανσονιστές και τους συνδικαλιστές γραφειοκράτες, προτείνουμε τα ακόλουθα συνθήματα στους ακτιβιστές της άκρας αριστεράς:

• Απαλλοτρίωση των Τραπεζών! Για μια σχεδιασμένη οικονομία για την επαναβιομηχανοποίηση της χώρας!
• Κάτω το ΝΑΤΟ και η ΕΕ! Καμία στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία!
  Κάτω ο γαλλικός ιμπεριαλισμός!
• Απελευθέρωση της Παλαιστίνης! Απόσυρση των κατηγοριών κατά των φιλοπαλαιστίνιων αγωνιστών!
• Υπεράσπιση των quartiers! Αμνηστία για όλους τους νέους που φυλακίστηκαν μετά την εξέγερση του 2023!
• Κάτω ο διαχωρισμός (séparatisme) και οι μεταναστευτικοί νόμοι! Πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες!
• Κάτω οι απαγορεύσεις κατά της μαντίλας και της abaya!
• Για τη σοσιαλιστική ανεξαρτησία του Κανάκ! Ελευθερία για όλους τους αγωνιστές του Κανάκ!

Για την Εργατική Εξουσία!