Συνδέστε το Παλαιστινιακό Κίνημα με τους Αγώνες της Εργατικής Τάξης

26 Σεπτεμβρίου – Η γενική απεργία για τη Γάζα, που διεξήγαγε η συνδικαλιστική συνομοσπονδία (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης-USB), ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές και εργάτες (συμπεριλαμβανομένων πολλών μελών της ομοσπονδίας CGIL και άλλων σωματείων) κατέβηκαν στους δρόμους. Ενωμένοι από την ανάγκη να σταματήσουν το μπλα-μπλα της «διεθνούς κοινότητας», προέβησαν σε άμεσες δράσεις, μπλοκάροντας λιμάνια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και αυτοκινητόδρομους, για να βάλουν τέλος στη γενοκτονία από το Ισραήλ και να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση της Μελόνι να σπάσει τις σχέσεις με το Ισραήλ.

Παρακινήθηκαν σε δράση από το κάλεσμα των λιμενεργατών του CALP στη Γένοβα, που ξεκίνησαν απεργία για να υπερασπιστούν τη Sumud Flotilla και να διασφαλίσουν ότι τίποτα, ούτε ένα καρφί, δεν θα φύγει από την Ιταλία προς το Ισραήλ. Ένα εκατομμύριο εργάτες παράτησαν τα εργαλεία τους. Παρότι η απεργία δεν παρέλυσε τη χώρα (ειδικά στη βιομηχανία), κλόνισε την κυβέρνηση – παρά τις προδοτικές προσπάθειες των ηγεσιών των σωματείων CISL και UIL να την εμποδίσουν και την έκκληση του ηγέτη της CGIL, Μαουρίτσιο Λαντίνι, για χωριστές απεργίες ώστε να αποτρέψει τους ακτιβιστές των CGIL και USB να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Το μέγεθος της κινητοποίησης τρόμαξε τη Μελόνι και τον Σαλβίνι, που αρχικά γέμισαν λιμάνια και σιδηροδρομικούς σταθμούς με αστυνομία για να τα ανοίξουν και μετά ξεκίνησαν υστερική εκστρατεία κατά της «βίας» για να απομονώσουν τους απεργούς. Τώρα ελπίζουν να αποτρέψουν άλλες απεργίες με τακτικές αντιπερισπασμού: ανοησίες περί αναγνώρισης παλαιστινιακού «κράτους» (αν η Χαμάς απελευθερώσει τους ομήρους και συμφωνήσει στην αυτοκαταστροφή της) και αποστολής πολεμικών πλοίων για να συνοδεύσουν τη Flotilla για «σκοπούς διάσωσης» (που σίγουρα θα την εμποδίσουν να εισέλθει στο λιμάνι της Γάζας!).

Η USB και η CGIL έχουν δηλώσει ότι είναι έτοιμες να κηρύξουν άμεσα γενική απεργία αν επιτεθούν στη Flotilla. Η USB ζητά «από τους εργάτες να θέσουν ζήτημα εμπάργκο σε όλα τα αγαθά που προορίζονται για και έρχονται από το Ισραήλ». Ωραία! Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι σαφές: να τεθεί σε εφαρμογή το κάλεσμα των λιμενεργατών!

• Για ενιαία απεργία εάν επιτεθούν στη Flotilla – όχι χωριστές ή συμβολικές απεργίες που διαιρούν τις δυνάμεις, αλλά μια μαζική επίδειξη ισχύος που θα χτυπήσει τα συμφέροντα των ιταλικών επιχειρήσεων και θα βάλει την κυβέρνηση στο καναβάτσο.

• Οι εργάτες σε λιμάνια, σιδηροδρόμους, αεροδρόμια και στη βιομηχανία όπλων πρέπει να επιβάλλουν εργατικό μποϊκοτάζ στο Ισραήλ για να σταματήσουν τα όπλα και τα στρατηγικά αγαθά. Αυτό θα έκανε περισσότερα για τον παλαιστινιακό λαό από εκατό ψηφίσματα της ηγέτιδας του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Σλάιν και της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φον ντερ Λάιεν.

• Υπερασπίστε το δικαίωμα για την υπεράσπιση της Παλαιστίνης στεκόμενοι στο πλευρό όλων των φιλοπαλαιστίνιων ακτιβιστών που έρχονται αντιμέτωποι με την καταστολή, ενάντια στους νόμους που στοχοποιούν και τιμωρούν όσους απεργούν ή μπλοκάρουν υποδομές και απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων ακτιβιστών, από τους φοιτητές στο Μιλάνο μέχρι τον Anan Yaeesh, Παλαιστίνιου αγωνιστή υπέρ της απελευθέρωσης που είναι φυλακισμένος στην Ιταλία.

Πολλοί εργάτες είναι τρομοκρατημένοι από τη σφαγή που διαπράττεται από το Ισραήλ αλλά παραμένουν παθητικοί επειδή δεν έχει γίνει σαφής ο σύνδεσμος μεταξύ των καθημερινών τους δεινών και του παλαιστινιακού αγώνα. Το πιο σημαντικό είναι να τους εμπλέξουμε σε αυτόν τον αγώνα. Οι εργάτες δεν θα δράσουν με βάση ηθικολογικές προτροπές ή κατηγορίες περί «συνενοχής στη γενοκτονία». Ο μόνος τρόπος για να κάνουν οι εργάτες τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης δικό τους είναι να δείξουμε ότι η υποστήριξή του είναι ουσιώδης για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων ενάντια στον κοινό εχθρό.

Η εξωτερική πολιτική της Ιταλίας υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και αυτές ζουν υπό την προστατευτική ομπρέλα της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Οι Ιταλοί πολιτικοί (όσοι είναι στην εξουσία αλλά και στην αντιπολίτευση) συμφωνούν σε ένα πράγμα: όταν η Αμερική δίνει μια εντολή, μπορείς να γκρινιάζεις αλλά πρέπει να υπακούς.

Οι ΗΠΑ σφίγγουν τα λουριά στον κόσμο, αναγκάζοντας τους συμμάχους τους να επανεξοπλιστούν και να προετοιμαστούν για νέους πολέμους, το κόστος των οποίων θα πληρώσουν οι εργάτες. Για να αποκτήσουμε αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη, παιδεία και συντάξεις, πρέπει να αντιταχθούμε στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, που στραγγίσουν τη χώρα. Διαγραφή του χρέους προς ιταλικές και ξένες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Για να αντιμετωπίσουμε το υψηλό κόστος ζωής, πρέπει να αντιταχθούμε στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Για να παλέψουμε ενάντια στις απολύσεις και τις περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες που επιβλήθηκαν για να πληρωθεί το εξωτερικό χρέος και να χρηματοδοτηθεί η στρατιωτική δαπάνη, πρέπει να αποκρούσουμε την αντιδραστική επίθεση του Τραμπ και των συμμάχων του. Για να κερδίσουμε μια καλή σύμβαση για τους εργάτες στη μεταλλουργία και να επιλύσουμε την κρίση στη βιομηχανία, πρέπει να ανατρέψουμε τις οικονομικές δυναμικές που τη δημιούργησαν – από αναδιαρθρώσεις που ντύνονται ως πράσινες συμφωνίες μέχρι δασμούς και τα σχέδια της αμερικανικής κυβέρνησης για επαναπατρισμό της παραγωγής. Για να υπερασπιστούμε πραγματικά τον εαυτό μας, πρέπει να αντιταχθούμε στον ιμπεριαλισμό: Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση! Κάτω το ΝΑΤΟ! Κλείστε τις βάσεις! Ούτε ένα ευρώ ούτε ένας άνδρας για τον ιταλικό στρατό!

Πολλές Μαρξιστικές ομάδες έχουν δίκιο όταν επισημαίνουν ότι «ο μόνος τρόπος να σταματήσει πραγματικά η γενοκτονία είναι να βλάψεις τα οικονομικά συμφέροντα του Ισραήλ και των συμμάχων του, ξεκινώντας από την κυβέρνηση Μελόνι» (PCR, Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα). Άλλοι ζητούν «να ενταθεί η πίεση ώστε να εμπλακεί η εργατική βάση στα μεγάλα σωματεία (όπως η CGIL) στον αγώνα και να κάνουν τους ηγέτες της CGIL να σταματήσουν τη φλυαρία και να βάλουν την υλική δύναμη της οργάνωσης πίσω από μια μεγάλη απεργία για την Παλαιστίνη» (FIR, Επαναστατική Διεθνιστική Φράξια – Left Voice). Φυσικά, το κίνημα πρέπει να διευρυνθεί και οι ηγεσίες των σωματείων πρέπει να πιεστούν να μπουν στον αγώνα. Αλλά πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, ότι η στρατηγική των σημερινών ηγεσιών των σωματείων είναι να αποφύγουν μια αποφασιστική αντιπαράθεση με την άρχουσα τάξη. Ακόμη κι αν ηγούνταν μαζικές απεργίες, θα προσπαθούσαν σε κάθε βήμα να τους βάλουν χαλινάρι, καταδικάζοντάς τις σε ήττα. Ομάδες όπως το PCR ή η FIR (και σίγουρα δεν είναι οι μόνες) καταδικάζουν τους «περιορισμούς» των ηγεσιών αλλά όχι τη βασική τους στρατηγική.

Ποια είναι λοιπόν η στρατηγική των ηγετών των σωματείων για την Παλαιστίνη; Να οργανώνουν απεργίες και διαδηλώσεις για να αγγίξουν τις καρδιές των ιμπεριαλιστών ηγετών και να τους κάνουν «να γίνουν ξανά άνθρωποι» – αφήνοντας έτσι τη λύση της παλαιστινιακής καταπίεσης στα χέρια τους. Η CGIL καλεί «κυβερνήσεις και διεθνείς θεσμούς να αναλάβουν άμεση δράση για να σταματήσει ό,τι συμβαίνει, συμπεριλαμβανομένης και της σύγκλησης μιας ειρηνευτικής διάσκεψης υπό την αιγίδα των ΗΕ». Η USB επικρίνει «την αδράνεια της ιταλικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αρνούνται να επιβάλουν κυρώσεις στο κράτος του Ισραήλ και συνεχίζουν να διατηρούν οικονομικές και θεσμικές σχέσεις παρά τη βαρύτητα της κατάστασης». Αντίθετα, οι εργάτες πρέπει να πάρουν την απελευθέρωση της Παλαιστίνης στα δικά τους χέρια, αντιτασσόμενοι στους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστές. Οι εργάτες πρέπει να λύσουν τα ουσιώδη προβλήματά τους (αξιοπρεπείς μισθοί και δουλειές, ασφάλεια στον χώρο εργασίας, στέγαση, σχολεία, νοσοκομεία κλπ) αναλαμβάνοντας τα ηνία της κοινωνίας.

Η επίκληση στην ηθική των καπιταλιστών δεν θα τους ωθήσει να ενεργήσουν ενάντια στα δικά τους συμφέροντα. Το Ισραήλ είναι ένα ιμπεριαλιστικό προπύργιο, κρίσιμο για την κυριαρχία και τη διαίρεση της Μέσης Ανατολής ώστε να προστατευθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Δύσης σε μια περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο και άλλους πόρους και από την οποία ελέγχουν τις παγκόσμιες ναυτιλιακές οδούς. Δεν πρόκειται να τα παρατήσουν.

Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν θα επιτευχθεί από τα πασιφιστικά κλαψουρίσματα των φιλελεύθερων κυβερνήσεων της Ευρώπης, που φοβούνται ότι θα χάσουν την όποια μικρή επιρροή έχουν στη Μέση Ανατολή εξαιτίας του Τραμπ. Ο Μακρόν και ο Στάρμερ αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό «κράτος» αλλά συνεχίζουν να εξοπλίζουν το Ισραήλ και να συλλαμβάνουν εκατοντάδες ακτιβιστές. Η ισπανική «σοσιαλιστική» κυβέρνηση απαγόρευσε τη διέλευση και τη μεταφορά όπλων από την Ισπανία (μια ασήμαντη ποσότητα), αλλά όχι από τη ναυτική βάση Ρότα, τη μεγαλύτερη νατοϊκή βάση της Ευρώπης, από την οποία ελέγχεται η πρόσβαση στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Σλάιν, ο Κόντε και ο Φρατοϊάνι (συμπρόεδρος των Πρασίνων και της Αριστερής Συμμαχίας-AVS) γράφουν ψηφίσματα αλληλεγγύης για τη Γάζα αλλά δεν απαρνούνται την ευρωατλαντική τους πίστη που κάνει τη χερσόνησο αμερικανικό αεροπλανοφόρο. Έχουν ήδη αποδεχτεί δασμούς, αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες και την αγορά αερίου και όπλων από τις ΗΠΑ.

Το Δημοκρατικό Κόμμα και η AVS ενσαρκώνουν όλα όσα μισούν οι εργάτες για την αριστερά: μικροαστοί πολιτικοί που αισθάνονται ανώτεροι και κηρύσσουν αφηρημένα ιδανικά ενώ ποδοπατούν τους εργάτες και τους φτωχούς. Είναι ο λόγος που οι ακροδεξιοί ηγέτες Μελόνι και Σαλβίνι βρίσκονται στην εξουσία! Για να διευρύνουμε τον αγώνα, πρέπει να σπάσουμε με τη Σλάιν, τον Κόντε και τον Φρατοϊάνι. Αλλά αυτό ακριβώς δεν κάνουν ούτε οι ηγεσίες των σωματείων ούτε η ριζοσπαστική αριστερά (από την USB μέχρι το PAP [Εξουσία στον Λαό]).

Ακόμη και ηγέτες σωματείων όπως ο Λαντίνι θεωρούνται από πολλούς εργάτες ως υποκριτές που μιλούν πολύ αλλά δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι απέναντι στο Νόμο για την Απασχόληση, στο Νόμο Fornero (μια μεταρρύθμιση της αγοράς σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων), τα lockdowns και όλα τα άλλα μέτρα που έχουν καταστρέψει τη ζωή των εργατών. Τα σωματεία είναι (ή πρέπει να είναι) μαζικές οργανώσεις υπεράσπισης της εργατικής τάξης. Ναι στα σωματεία! Όχι στους φιλοκαπιταλιστές ηγέτες!

Το κίνημα για την Παλαιστίνη αναπτύσσεται τώρα, οπότε είναι δυνατό να ενώσουμε τον αγώνα ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό με τους αγώνες για την κάλυψη των αναγκών όλων των εργατών. Πρέπει να παλέψουμε μέσα στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς για να το πετύχουμε και να βρεθούμε σε θέση ισχύος απέναντι στην κυβέρνηση και τα αφεντικά. Τώρα είναι η στιγμή να το κάνουμε για να μην ξανακυλήσουμε στην αδράνεια και την καταστροφή στην οποία οι ηγεσίες των σωματείων μας έσυραν στο όνομα της συνεργασίας.

• Υπερασπίστε τη Sumud Flotilla!
• Ελευθερία στην Παλαιστίνη!
• Να Ρίξουμε τη Μελόνι και τον Σαλβίνι!