Καταστροφή για την Αριστερά

13 Σεπτεμβρίου – Το πρώτο καθήκον των επαναστατών είναι να λένε την αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Και η αλήθεια είναι πως στο Λονδίνο στις 13 Σεπτεμβρίου, η πλευρά του Τόμι Ρόμπινσον κέρδισε κατά κράτος. Η δεξιά διαδήλωση του Ρόμπινσον «Ενώστε το Βασίλειο» (Unite the Kingdom) συγκέντρωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (αν όχι ένα εκατομμύριο), ενώ η αντιδιαδήλωση που οργάνωσε η Stand Up to Racism μόλις που έφτασε τις 10.000. Η δεξιά ήταν ενθαρρυμένη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και έτοιμη για σύγκρουση. Η αντιδιαδήλωση ήταν μικρή, εύθραυστη, αδύναμη και κατέληξε παγιδευμένη. Δεν έχει νόημα να το ωραιοποιούμε: αυτή ήταν μια συντριπτική ήττα για τη δική μας πλευρά, τρομακτική για όλους τους καταπιεσμένους σε αυτή τη χώρα και μια δυσοίωνη προειδοποίηση για το τι πρόκειται να έρθει.

Αυτό πρέπει να είναι ένα καμπανάκι αφύπνισης για όλους τους αριστερούς! Όποιος προσπαθεί να αποκρύψει την αλήθεια και να ελαχιστοποιήσει αυτή την ήττα απλώς προκαλεί ζημιά στο κίνημα κατά του ρατσισμού και στον σοσιαλισμό. Ένα πράγμα πρέπει να γίνει σαφές: ό,τι έχει κάνει η αριστερά για χρόνια απλώς δεν λειτουργεί.

Και αυτό που δεν λειτουργεί είναι οι φιλελεύθερες πολιτικές της «Stand Up to Racism», οι οποίες κυριαρχούν στον αγώνα κατά της δεξιάς και των οποίων η πλήρης ανικανότητα φάνηκε σε όλη της την έκταση σήμερα. Ολόκληρη η διαδήλωση οργανώθηκε με βάση φιλελεύθερες κοινοτοπίες όπως «οι πρόσφυγες είναι ευπρόσδεκτοι εδώ», «όχι σύνορα», «αγάπη όχι μίσος» κλπ. Και αντίστοιχα, ολόκληρο το σκηνικό ήταν μια αξιοθρήνητη ειρηνική παρέλαση, κατάλληλη για ΜΚΟ, φεμινίστριες των Εργατικών και φιλειρηνικούς τύπους, που κάνει την αριστερά να φαίνεται αφελής και μη σοβαρή.

Η διαδήλωση δεν είχε σχεδόν καθόλου περιφρούρηση. Καθώς πλησίαζε την πλατεία Τραφάλγκαρ και καθώς οι δεξιοί συνεχώς προκαλούσαν, δεν υπήρχε καμία οργανωμένη δύναμη να προστατεύσει τη διαδήλωση. Αυτό συνέβη επειδή είχε στηθεί σαν καρναβάλι, όχι ως μαχητική δύναμη. Και επίσης επειδή η «Stand Up to Racism» βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στην αστυνομία για να προστατεύει τις διαδηλώσεις της – μια ακόμη φιλελεύθερη αυταπάτη, που στην πραγματικότητα αποτελεί παραδοχή χρεοκοπίας. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι εργάτες από τις μειονότητες έμειναν μακριά.

Η διαδήλωση επίσης δεν οργανώθηκε ως πόλος πάλης της εργατικής τάξης. Ναι, τα πανό κάθε σωματείου της χώρας ήταν εκεί. Αλλά όσοι ήταν εκεί γνωρίζουν ότι τα κρατούσαν συνταξιούχοι και αριστεροί. Πρέπει κανείς να εθελοτυφλεί για να αγνοήσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι εργάτες ήταν με την πλευρά του Τόμι Ρόμπινσον. Αυτό είναι και πάλι αποτέλεσμα της πλήρους χρεοκοπίας των φιλελεύθερων πολιτικών. Εδώ και χρόνια, η στρατηγική της «Stand Up to Racism» είναι να φωνάζει «ρατσιστής» και «φασίστας» σε κάθε εργάτη που εκφράζει ανησυχία για τη μετανάστευση και την προσφυγική κρίση. Μια τέτοια στρατηγική έχει απλώς σπρώξει τους εργάτες στην αγκαλιά της δεξιάς.

Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η σύνθεση των ομιλητών: βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, όπως οι Diane Abbott και John McDonnell, γραφειοκράτες των σωματείων από τις NEU, PCS, ASLEF και το TUC που όλοι στηρίζουν την κυβέρνηση του Στάρμερ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπέρ της κυβέρνησης και μέρος του κατεστημένου! Αποτελεί λοιπόν έκπληξη που οι περισσότεροι εργαζόμενοι συνδέουν την αριστερά με τους υπερασπιστές του κατεστημένου;

Οι φιλελεύθερες κοινοτοπίες και ηθικολογία, η στήριξη στην αστυνομία και η ανοιχτή συμμαχία με υποστηρικτές της κυβέρνησης, αυτό είναι που ωθεί εκατομμύρια εργαζόμενους στον Τόμι Ρόμπινσον και τον Νάιτζελ Φάρατζ.

Τώρα, είναι εύκολο να πετάμε πέτρες στην «Stand Up to Racism». Αυτοί και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP) σίγουρα αξίζουν δριμεία καταδίκη για το ότι οδήγησαν τον αγώνα κατά της δεξιάς στο αδιέξοδο των φιλελεύθερων πολιτικών. Αλλά τι έχουν κάνει οι υπόλοιπες αριστερές ομάδες; Πώς προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτή την κατεύθυνση; Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (RCP), η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (SAlt), το Fight Racism! Fight Imperialism (FRFI), το Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας (CPB), το Κομμουνιστικό Κόμμα Μ. Βρετανίας (CPGB), το Σοσιαλιστικό Κόμμα (SP) κ.α. Αυτή είναι μια ήττα για όλους μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτές οι ομάδες αρνούνται να αντιμετωπίσουν τον φιλελευθερισμό της αριστεράς – την πηγή της σημερινής καταστροφής. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η χώρα έχει στραφεί προς τα δεξιά και ολόκληρη η αριστερά βρίσκεται σε άρνηση με αυτό. Είναι ώρα να ξυπνήσει! Να διεξάγουμε έναν αγώνα για τα αίτια αυτού και τι πρέπει να κάνουμε. Το λιγότερο που πρέπει να γίνει είναι όλες οι αριστερές ομάδες να συνεργαστούν για την επόμενη αντιδιαδήλωση, με στόχο τον σχηματισμό ενός μαχητικού και συμπαγούς μπλοκ για να σταθεί απέναντι στη δεξιά – στην καλύτερη παράδοση του ενιαίου μετώπου. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να κερδίσουμε ξανά την εργατική τάξη με το μέρος μας.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, η Spartacist League συγκρότησε έναν ταπεινό αλλά πραγματικό αγωνιστικό πόλο στη διαδήλωση. Πορευθήκαμε κάτω από το πανό «Τσακίστε τους ρατσιστές τραμπούκους, απορρίψτε τον Φάρατζ, ρήξη με τον Στάρμερ», μαζί με ένα άλλο που έγραφε «Παρατήστε τους φιλελεύθερους, κερδίστε τους εργάτες». Φωνάζαμε συνθήματα όπως «Η ειρήνη και η αγάπη δεν θα σταματήσουν τους φασίστες, κινητοποιήστε τις εργατικές μάζες», μαζί με συνθήματα κατά του Στάρμερ. (Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι δεξιοί διαδηλωτές αφοπλίστηκαν από τα συνθήματά μας κατά του Στάρμερ. Φαίνεται, πως όταν εναντιώνεσαι κατά μέτωπο στην κυβέρνηση, μπορείς πραγματικά να υπονομεύσεις την υποστήριξη προς τον Ρόμπινσον).

Γιατί η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι στην πλευρά του Ρόμπινσον δεν ήταν φασίστες. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί τι θα γίνει όταν, σε λίγους μήνες, οργανωθούν πραγματικοί Ναζί για να συντρίψουν τη δική μας πλευρά. Δεν πρέπει να περιμένουμε να το ανακαλύψουμε. Ο χρόνος τελειώνει για τους σοσιαλιστές. Ή αλλάζουμε πορεία ή βουλιάζουμε μαζί με τους φιλελεύθερους. Η 13η Σεπτεμβρίου πρέπει να είναι ένα σκληρό καμπανάκι αφύπνισης.