https://iclfi.org/pubs/obol/10/syntaxis
08 Νοεμβρίου – Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται στην επίθεση. Για να στηρίξει τη φθίνουσα ηγεμονική του θέση, καταστρέφει τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με την οποία κυριαρχούσε στον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες και σφίγγει τη μέγγενη τόσο στην εργατική τάξη στο εσωτερικό όσο και στον νεοαποικιακό κόσμο και τους συμμάχους του. Παρόλο που ο φιλελευθερισμός δεν έχει τελειώσει ακόμα, στην Ευρώπη βλέπουμε μια ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων. Εδώ, ενώ η αστική τάξη έχει αναμφισβήτητα στραφεί πιο δεξιά, το πότε και πώς θα καταλήξει στο να συνταχθεί πλήρως με τον Τραμπ, θα εξαρτηθεί πρώτα και κύρια από τη διεθνή κατάσταση. Δηλαδή, το πότε ο φιλελευθερισμός θα τελειώσει στην Ευρώπη. Αυτό φανερώνει τη θέση της Ελλάδας που βρίσκεται συμπιεσμένη ανάμεσα στις δύο κύριες δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ καθώς και ότι η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να διαδραματίσει έναν ανεξάρτητο ρόλο.
Αυτή τη στιγμή, αυτό που επικρατεί στη χώρα είναι πολύ μεγάλη δυσπιστία προς τους θεσμούς και τα κόμματα τα οποία είναι ανίκανα να πείσουν τις μάζες. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση τα ποσοστά είναι 83% δυσπιστία προς τους θεσμούς και 87% δυσπιστία προς όλα τα κόμματα. Το ζήτημα είναι ότι αυτό ισχύει όχι μόνο για το αστικό στρατόπεδο αλλά και για το εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ είναι απαξιωμένο στα μάτια των εργαζομένων κύρια εξαιτίας του ρόλου του που οδήγησε στην ήττα των Τεμπών. Αυτή η ήττα έχει τεράστιες συνέπειες. Έχει δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τον συσχετισμό των δυνάμεων εις βάρος των καταπιεζόμενων μαζών και έχει επιτρέψει στην κυβέρνηση, παρά την αδύναμη θέση της, να περάσει στην αντεπίθεση. Με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε δεινή θέση οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, μαζί με τους ντόπιους λακέδες τους, εφαρμόζουν μια νέα σειρά επιθέσεων, μεταξύ των οποίων το 13ωρο, το πειθαρχικό και το αντιμεταναστευτικό, επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα, ενώ έχουν ήδη ιδιωτικοποιήσει την παιδεία και καταστρέφουν την υγειονομική περίθαλψη.
Με την αριστερά διασπασμένη και ανίκανη να προτείνει μια εναλλακτική λύση και το εργατικό κίνημα να έχει αποτύχει να αμυνθεί απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις, αυτό που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος είναι το απολιτίκ. Ενώ εδώ δεν βλέπουμε την άνοδο της ακροδεξιάς όπως σε Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, κ.α., παρόλα αυτά μία μικρή μερίδα του πληθυσμού έχει στραφεί προς τα δεξιά. Αυτή η δυναμική στο σύνολό της κυοφορεί μια υποβόσκουσα πολιτική κρίση και ένα πολιτικό κενό. Η πολιτική όμως δεν μπορεί να υπάρξει στο κενό. Το ίδιο ισχύει και για το απολιτίκ κίνημα των Τεμπών. Σε ερώτηση για το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια η Μ. Καρυστιανού απάντησε “… την οικογένεια θα την προστατεύει η πατρίδα και η θρησκεία τα δένει όλα μαζί. … Αυτό που εάν το έχουμε θα είμαστε ανίκητοι” (εφσυν 6/11/25). Αυτή η δήλωση, σε πλήρη εναγκαλισμό με τους πυλώνες του ελληνικού καπιταλισμού, εμπεριέχει κίνδυνο για όλους τους καταπιεσμένους και κύρια για την εργατική τάξη. Έτσι, το ερώτημα είναι αν το κενό θα καλυφθεί από το εργατικό κίνημα. Σε αντίθετη περίπτωση είναι σίγουρο ότι θα πάρει μια πολύ αντιδραστική μορφή.
Γι’ αυτό τον λόγο, είναι επείγον η εργατική τάξη να προετοιμαστεί για να μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά τόσο τώρα όσο και στους δύσκολους καιρούς που έρχονται ώστε να βρεθεί σε μια καλύτερη θέση για να παλέψει. Αυτό το καθήκον γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό διότι αυτή η περίοδος κρύβει πολλές και απότομες αναταράξεις για τις οποίες οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι. Σε αυτό το πλαίσιο, το άρθρο μας «Πώς να Προετοιμάσουμε τις Επόμενες Μάχες» επιδιώκει να αντλήσει τα διδάγματα από την ήττα των Τεμπών και να προσφέρει έναν διαφορετικό δρόμο για την αναδιοργάνωση του εργατικού κινήματος. Κεντρικό ρόλο στην ήττα έπαιξε το γεγονός ότι οι ηγέτες του εργατικού κινήματος απέρριψαν την άρρηκτη σύνδεση μεταξύ του αγώνα των Τεμπών και της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας. Αυτή ακριβώς η σύνδεση ήταν που μπορούσε να ενώσει την κραυγή για δικαιοσύνη με τον ευρύτερο αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Είναι οι ιμπεριαλιστές – με την άπληστη συνεργασία της αστικής τάξης – που εξαθλιώνουν τη χώρα, υποβαθμίζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καταστρέφουν τη βιομηχανία, τα ΜΜΜ και συνεχίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις όπως με τα ΕΛΤΑ. Ήταν στη σύνδεση του αγώνα κατά όλων των καταπιεστών που το προλεταριάτο θα μπορούσε να ηγηθεί της μαζικής λαϊκής οργής και να τον οδηγήσει στη νίκη.
Πρέπει να Κερδίσουμε τους Εργάτες
Και ενώ η αστική τάξη ετοιμάζει νέες και πιο σκληρές επιθέσεις, η αποθάρρυνση μεταξύ των εργατών είναι πολύ μεγάλη – εξαιτίας αυτής της ήττας – με πολλούς να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να αγωνιστούν αν έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα. Έτσι, ενώ η αντικειμενική κατάσταση δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτή τη στιγμή ο αγώνας πρέπει να πάρει έναν αμυντικό χαρακτήρα και δεν είμαστε σε θέση να περάσουμε στην επίθεση, το ΚΚΕ και η αριστερά συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Οργανώνουν τη μία διαμαρτυρία μετά την άλλη χωρίς ένα πλάνο για το πώς να προετοιμαστούν οι εργάτες για να αμυνθούν αποτελεσματικά, εξαντλώντας και απογοητεύοντάς τους περαιτέρω.
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει πολλά μέλη του ΚΚΕ να είναι δυσαρεστημένα με την τωρινή του πορεία, αλλά δεν βλέπουν κάποια άλλη προοπτική για το τι να κάνουν. Αυτά δεν είναι καλά νέα. Δεν είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης να χαθούν αγωνιστές από το ΚΚΕ ή άλλες οργανώσεις της αριστεράς από απογοήτευση και απάθεια ή να στραφούν σε αστικές δυνάμεις. Αυτό θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους μπροστά στη δύσκολη περίοδο που έρχεται. Είναι σημαντικό να κερδίσουμε τους εργάτες, οι οποίοι παρότι συνεχίζουν να παλεύουν, υπάρχει κίνδυνος να εγκαταλείψουν τον αγώνα εξαιτίας των πολιτικών των ηγεσιών τους.
Χωρίς πολιτική πάλη ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ υπάρχει πραγματικός κίνδυνος αυτή η απογοήτευση να αυξηθεί. Ωστόσο, υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός. Είναι αναγκαίο τα μέλη του ΚΚΕ να παλέψουν μέσα στο κόμμα για ένα άλλο πρόγραμμα: τη σύνδεση του αγώνα για τις άμεσες ανάγκες των εργατών με την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης από τις ΗΠΑ/ΕΕ που η ηγεσία τους αρνείται να διεξάγει. Προς όλα τα μέλη του ΚΚΕ που θέλουν μια πραγματικά ταξική και αντιιμπεριαλιστική πορεία τους λέμε: μείνετε στο κόμμα και παλέψτε! Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό βήμα προς τη συγκρότηση μιας αριστερής αντιπολίτευσης και τη διεύρυνση της συζήτησης σε ολόκληρη την αριστερά και το εργατικό κίνημα για το ποια πορεία χρειάζεται σήμερα για να υπερασπίσουμε και να προωθήσουμε την υπόθεση των εργαζομένων.
Από την άλλη οι αγωνιστές στην αριστερά πρέπει να παλέψουν μέσα στις οργανώσεις τους για πλήρη ρήξη με τις φιλελεύθερες πολιτικές και τις φιλελεύθερες δυνάμεις όπως η Ν. Αριστερά, το Μέρα25 και τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση του ΣΕΚ. Είναι απαραίτητο η αριστερά να αλλάξει πορεία και να στραφεί στους εργάτες.
Πρέπει να Οικοδομήσουμε τα Σωματεία
Για να μην χάσουν οι εργάτες και αυτά που έχουν θα πρέπει να χτίσουν την άμυνά τους. Γι’ αυτό τον λόγο θα πρέπει να παραμείνουν στα σωματεία. Για να υπερασπιστούμε τις γραμμές μας και να προετοιμάσουμε τις επόμενες μάχες, πρέπει να οικοδομήσουμε τα σωματεία που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Σε κάθε βήμα του αγώνα για την υπεράσπιση των πιο βασικών αναγκών τους για καλύτερους μισθούς, ΣΣΕ κ.α., οι εργάτες πρέπει να αγωνιστούν ενάντια στη στρατηγική των ηγετών τους. Μέρος αυτού είναι να καταπολεμήσουμε τις μεθόδους τους για ρουτινιάρικες και συμβολικές απεργίες, που δεν προσφέρουν τίποτα στους εργάτες (δείτε το άρθρο μας για την απεργία της 1ης Οκτωβρίου).
Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι τα σωματεία γίνονται όλο και πιο αδύναμα και ότι οι λεγόμενες επαναστατικές οργανώσεις έχουν αποτύχει να δημιουργήσουν ηγεσίες ικανές να υπερασπιστούν τους εργάτες· αλλά πρέπει να καταλάβουμε το γιατί. Για το λόγο αυτό, το άρθρο «Για Επαναστατική Δουλειά στα Σωματεία» θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους εργάτες και την αριστερά. Το άρθρο αντλεί διδάγματα από το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και την εμπειρία μας σε αυτό, εντοπίζοντας τις παγίδες στις οποίες μπορεί να πέσει κανείς όταν αγωνίζεται ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και προσφέρει τρόπους για να τις καταπολεμήσει. Όπως αναφέρει το άρθρο: «μια επαναστατική ηγεσία, μακριά από το να θυσιάζει τα άμεσα κέρδη, χρησιμοποιεί τακτικές που μπορούν να μεγιστοποιήσουν τις μερικές νίκες, ενώ προωθεί τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης».
Παλαιστίνη
Σε διεθνές επίπεδο, ένα από τα επίκεντρα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι η γενοκτονία των Παλαιστινίων. Για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ είναι ένα βασικό κομμάτι για την υπεράσπιση της κυριαρχίας τους στη Μέση Ανατολή. Τώρα, ο Τραμπ και ο Νετανιάχου επιδιώκουν να επιβάλουν ένα σχέδιο που θα σήμαινε το τέλος της παλαιστινιακής αντίστασης και μεγαλύτερη αποικιακή υποδούλωση της χώρας. Όπως εξηγεί το άρθρο «Κάψτε τη Συμφωνία!», το δύσκολο δεν είναι να καταλάβει κανείς ότι το σχέδιο είναι καταστροφικό, αλλά ποια είναι η πορεία προς τα εμπρός. Στην Παλαιστίνη, αντί της προσέγγισης της Χαμάς να προσελκύσει τα αραβικά καθεστώτα με διπλωματικές κινήσεις, αυτό που είναι απαραίτητο είναι να καλέσουμε τους εργάτες της περιοχής να αγωνιστούν ενάντια στις δικές τους κυβερνήσεις, που είναι συνεργοί των ιμπεριαλιστών· έτσι θα βοηθήσουμε τους Παλαιστίνιους.
Ωστόσο, τι μπορούν να κάνουν οι εργάτες εδώ; Δύο χρόνια μετά, το εργατικό κίνημα δεν έχει καταφέρει να κλονίσει τη συνεργασία της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ. Ακόμα και οι πιο μαχητικές δράσεις από την ΕΝΕΔΕΠ και το ΠΑΜΕ όπως η διακοπή της αποστολής πολεμικού χάλυβα από τον Πειραιά, δεν έχουν οργανωθεί με στόχο να βάλουν ένα αποφασιστικό τέλος στη συνενοχή της κυβέρνησης στη γενοκτονία.
Πρέπει να δείξουμε στους εργάτες γιατί ο αγώνας για την Παλαιστίνη είναι προς το δικό τους συμφέρον. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από μια στοιχειώδη αλήθεια: η Ελλάδα είναι ένα έθνος που καταπιέζεται από τον ιμπεριαλισμό. Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ που ενορχηστρώνουν κάθε επίθεση εναντίον των εργατών είναι αυτοί που τροφοδοτούν το σιωνιστικό θηρίο. Για άλλη μια φορά, μόνο τοποθετώντας τον αγώνα για την Παλαιστίνη στον ίδιο άξονα με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ζυγό εδώ, θα μπορέσουμε να σταματήσουμε τη συνεργασία της κυβέρνησης με το Ισραήλ και να ανοίξουμε τον δρόμο για την υπεράσπιση των εργατικών διεκδικήσεων. Όπως εξηγεί το άρθρο, κάθε δράση για την Παλαιστίνη πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένα αιτήματα για τη βελτίωση των συνθηκών των εργατών εδώ, και κάθε ηγέτης που αρνείται να το κάνει πρέπει να καταδικαστεί.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι σύντροφοί μας από την Lega trotskista d’Italia όταν συμμετείχαν στις απεργίες που προκάλεσε η ισραηλινή επίθεση στο στόλο Sumud Flotilla. Δεδομένου ότι η υποστήριξη της Παλαιστίνης εξακολουθεί να είναι ένα θέμα που διχάζει την ιταλική εργατική τάξη, ήταν ζωτικής σημασίας να δείξουμε τη σύνδεση αυτής της πάλης με τα δικά της συμφέροντα. Ταυτόχρονα, έπρεπε να καταγγελθεί η στρατηγική των ηγετών των σωματείων που οργανώνουν απεργίες για να απευθυνθούν στην «ανθρωπιά» των ιμπεριαλιστικών ηγετών – αφήνοντας τη «λύση» για την Παλαιστίνη στα χέρια τους.
Βενεζουέλα και Μεξικό
Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών ο Τραμπ έχει εντείνει τις απειλές εναντίον της Βενεζουέλας. Η Ουάσιγκτον έχει ανακοινώσει από τον Σεπτέμβρη 15 πλήγματα εναντίον σκαφών στην Καραϊβική και στον Ειρηνικό, ανεβάζοντας τον επίσημο αριθμό των θυμάτων σε τουλάχιστον 62 νεκρούς. Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ σφίγγουν τη θηλιά τόσο στους εργαζόμενους μέσα στη χώρα τους όσο και στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Η οικοδόμηση μιας αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας των εργατών της Αμερικής είναι ουσιαστική για να μπορέσουν να παλέψουν κατά του κοινού εχθρού.
Είναι προς το συμφέρον του εργατικού κινήματος εδώ και διεθνώς να ταχθούμε για την υπεράσπιση της Βενεζουέλας, του Μεξικού και όλων των καταπιεζόμενων χωρών, με ταξική ανεξαρτησία από τον Μαδούρο, τη Σέϊνμπαουμ και τους άλλους λαϊκιστές. Διαβάστε το άρθρο του Μεξικανικού τμήματός μας: «Υπερασπίστε τη Βενεζουέλα και το Μεξικό Κατά των Αμερικανών Ιμπεριαλιστών».
Βρετανία
Η κατάσταση στην Ευρώπη αλλάζει ραγδαία με την άνοδο της δεξιάς αντίδρασης, που ευνοείται από τις ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Όπως αναδεικνύει το φυλλάδιο των συντρόφων μας από τη Spartacist League/Britain, «Καταστροφή για την Αριστερά», η κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων υπό την ηγεσία του Τόμι Ρόμπινσον αποτέλεσε μια τρομερή ήττα για το εργατικό κίνημα. Γεγονός είναι ότι αν η αριστερά συνεχίσει να προσκολλάται στον φιλελευθερισμό και στους πολιτικούς του Εργατικού Κόμματος, θα συνεχίσει να συνδέεται με το κατεστημένο στα μάτια των εργατών, ωθώντας τους ακόμη περισσότερο προς τα δεξιά.
Δουλειά Υπεράσπισης Κατά της Καταστολής
Η καταστολή θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο εδώ και διεθνώς. Η υπεράσπιση όλων των αγωνιστών που διώκονται πρέπει να βασίζεται στο εργατικό κίνημα. Στόχος είναι να συνδεθούν οι αγώνες για την υπεράσπισή τους κατά της κρατικής καταστολής με την πάλη των εργατών για την καλυτέρευση των συνθηκών τους. Αυτός είναι ο τρόπος να παλέψουμε για την άμεση αποφυλάκιση και αθώωση του Ν. Ρωμανού, ο οποίος ένα χρόνο μετά εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή.
Όσον αφορά τους φιλοπαλαιστίνιους διαδηλωτές, έχουμε ήδη δει το κυνήγι μαγισσών να βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτό συνέβη και με την “Αντιπροσωπεία Μέχρι τη Νίκη”, με την άφιξή τους στην Αίγυπτο στις 8 Οκτωβρίου. Ήταν σημαντικό να τους υπερασπιστούμε, γι’ αυτό και γράψαμε μία επιστολή διαμαρτυρίας προς την Πρεσβεία της Αιγύπτου (Τουρκική μετάφραση).
Τέλος, το άρθρο των συντρόφων μας από το Spartacist South Africa «Υπερασπίστε τον Τζούλιους Μαλέμα!», δείχνει ότι η καταδίκη του Μαλέμα, ηγέτη των Μαχητών Οικονομικής Ελευθερίας (EFF), είναι μια συνέχεια της ιμπεριαλιστικής επίθεσης, που προσπαθεί να σιγήσει κάθε φωνή εναντίωσης στον ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα, το άρθρο προωθεί την ταξική πάλη απέναντι στην ανίκανη στρατηγική που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη στα δικαστήρια.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζουμε μια επιστολή υποστήριξης που στείλαμε στον αγωνιστή Xolani Khoza, εναντίον του οποίου είχαν απαγγελθεί κατηγορίες για τρομοκρατία επειδή κάλεσε σε διαμαρτυρία ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Ραμαφόσα. Με μια κοινή εκστρατεία, οι σύντροφοί μας, το EFF και άλλοι, κατάφεραν να τον αθωώσουν στο δικαστήριο. Ωστόσο, σε μια νέα επίθεση, το κράτος συνεχίζει να παρενοχλεί τον Xolani και αρνείται να του επιστρέψει το διαβατήριό του. Η κοινή εκστρατεία που πραγματοποιήσαμε, που αποτελεί μοντέλο για το πώς πρέπει να οικοδομείται ένα ενιαίο μέτωπο, δείχνει το είδος του αγώνα που απαιτείται για την υπεράσπιση αγωνιστών που διώκονται καθώς και το πώς πρέπει να οργανωθούμε για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Είναι απαραίτητο η αριστερά εδώ και διεθνώς να απαλλαγεί από τον σεχταρισμό, που αποδυναμώνει το εργατικό κίνημα απέναντι στις επιθέσεις του κράτους και των ιμπεριαλιστών.
Πιστεύουμε ότι τα άρθρα που περιλαμβάνονται στο τεύχος είναι πολύ σημαντικά για τον αναπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος και της αριστεράς.
Για να κατανοήσουμε την ήττα των Τεμπών, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα μαθήματα του 2015. Το όλο ζήτημα βρίσκεται στο να θέσουμε τον αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού ζυγού στο επίκεντρο κάτω από προλεταριακή ηγεσία, ως τον μόνο δρόμο προς τα εμπρός. Για έναν άλλο δρόμο, μακριά από αυτές τις ήττες, διαβάστε τον Μπολσεβίκο 8.
