Η Αδράνεια Σημαίνει Ήττα

Από τους φιλελεύθερους στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων έως τους Σταλινικούς στο Ζονγκνανχάι, έχει σχηματιστεί ένα προσωρινό ενιαίο μέτωπο οργής κατά του Τραμπ. Απέναντι στον Άνθρωπο των Δασμών, το καθεστώς του Σι Τζινπίνγκ ούρλιαξε ότι θα «πολεμήσει μέχρι τέλους». Αλλά για το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ), πρόκειται για την υπεράσπιση ολόκληρου του μοντέλου ανάπτυξής του, το οποίο ήταν εξαρτημένο και υποταγμένο στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ. Όπως έγραψε ο Μάρτιν Γουλφ στους Financial Times (1 Απριλίου), «Στον σημερινό κόσμο, οι ΗΠΑ είναι μια επαναστατική – πιο συγκεκριμένα, μια αντιδραστική – δύναμη, ενώ η υποτιθέμενη κομμουνιστική Κίνα είναι μια δύναμη του status quo». Πράγματι, οι γρήγοροι ανταποδοτικοί δασμοί της Κίνας στοχεύουν στην υπεράσπιση της ετοιμοθάνατης παγκόσμιας φιλελεύθερης τάξης πραγμάτων.

Μετά την αποκαλούμενη Ημέρα της Απελευθέρωσης, η φαντασίωση στην οποία ζει το ΚΚΚ αποκαλύφθηκε πλήρως: το χάος που έχει προκαλέσει ο Τραμπ υποτίθεται ότι θα σπρώξει σταδιακά και ειρηνικά τις άλλες χώρες στην αγκαλιά της Κίνας. Προσωρινά θα υπάρξει διπλωματικός θόρυβος και ίσως ορισμένες χώρες προσεγγίσουν περισσότερο την τροχιά της Κίνας. Ωστόσο, η ιμπεριαλιστική καταστολή του Τραμπ θα αναγκάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών που κυριαρχούνται από τις ΗΠΑ να υποκύψουν στις απαιτήσεις του για μια αντικινεζική συμμαχία.

Η αριστερά πιστεύει είτε ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) είναι μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη είτε ότι είναι η αιχμή του αντιιμπεριαλιστικού δόρατος. Και οι δύο χαρακτηρισμοί είναι θεμελιωδώς λανθασμένοι, καθώς υποθέτουν ότι το ΚΚΚ επιδιώκει να ανατρέψει την αμερικανική τάξη πραγμάτων. Στην ουσία, αυτό που χαρακτηρίζει τους ηγέτες της Κίνας είναι ο συντηρητικός γραφειοκρατισμός τους. Η πίεση από τους ιμπεριαλιστές ωθεί το ΚΚΚ να υπερασπιστεί το εργατικό κράτος με τον δικό του παραμορφωμένο τρόπο. Ωστόσο, ο πρωταρχικός στόχος του δεν είναι να διαλύσει και να αντικαταστήσει την αμερικανική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αλλά να παραμείνει το νούμερο δύο.

Παραφράζοντας τον Γκράμσι, καθώς ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί, τώρα είναι η εποχή των τεράτων. Αυτό ισχύει σήμερα ακριβώς επειδή η αποσύνθεση της αμερικανικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων δημιουργεί ένα κενό εξουσίας που οι εβδομηντάχρονοι Σταλινικοί γραφειοκράτες του ΚΚΚ δεν είναι διατεθειμένοι να καλύψουν. Η άρνησή τους να αγωνιστούν για μια παγκόσμια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων επιδεινώνει τις συνθήκες για μία κρίση στην Κίνα και σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Σήμερα, καμία χώρα εκτός από την Κίνα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αμερικανική αυτοκρατορία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρά τη σήψη της αμερικανικής βιομηχανίας, ο υπόλοιπος κόσμος συνεχίζει να υποκλίνεται στις εντολές της Ουάσινγκτον και της Wall Street.

Για την Κίνα, το παλιό μοντέλο ενσωμάτωσης στην παγκοσμιοποίηση υπό αμερικανική ηγεσία δεν μπορεί να συνεχιστεί όταν ο Τραμπ και ΣΙΑ το κομματιάζουν. Ανεξάρτητα από το πόσους δισεκατομμυριούχους καλεί ο Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο, οι ιμπεριαλιστές είναι πλέον αποφασισμένοι να στραγγαλίσουν τη Λαϊκή Δημοκρατία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούν πλέον να εκμεταλλεύονται το φθηνό κινεζικό εργατικό δυναμικό. Αλλά τι κάνει το ΚΚΚ; Συνεχίζει το ίδιο παλιό μοντέλο εξαγωγών, το οποίο έχει οδηγήσει τους εργάτες και τη νεολαία σε μειώσεις μισθών και εκρηκτική αύξηση της ανεργίας. Η ΛΔΚ συνεχίζει να εξαρτάται κυρίως από το δολάριο για το εμπόριο, κρατώντας την οικονομία όμηρο της Wall Street και της Fed. Ως αποτέλεσμα εσωτερικών γραφειοκρατικών διαμαχών για ασήμαντα προνόμια, οι τεράστιες ανισορροπίες στην οικονομία παραμένουν άλυτες, αφήνοντας τους εργάτες των εργοστασίων απλήρωτους για μήνες. Για να ικανοποιήσουν τους ιμπεριαλιστές, επιτρέπεται στους εγχώριους καπιταλιστές να αποκομίζουν τεράστια κέρδη σε βασικές ανάγκες όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση και η στέγαση.

Ο Γουάνγκ Γι, υπουργός εξωτερικών, επανέλαβε πρόσφατα το δόγμα του ΚΚΚ ότι «η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι μη αναστρέψιμη» (Xinhua, 24 Φεβρουαρίου). Αυτή είναι μια αντικειμενιστική θεώρηση της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία ο παγκόσμιος καταμερισμός της εργασίας και της παραγωγής θα αυξηθεί απλώς με το πέρασμα του χρόνου. Η ευημερία και η ειρήνη υποτίθεται πως θα προκύψουν ως αποτέλεσμα αυτής της ορθολογικής διάρθρωσης. Αυτό που αρνείται το ΚΚΚ είναι ότι η ηγεμονία των ΗΠΑ ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας, με τα αμερικανικά πλοία να κυριαρχούν στους ωκεανούς του κόσμου. Η οπτική του ΚΚΚ συγκαλύπτει την παρακμή του ιμπεριαλισμού ως εμπόδιο για τη διεθνοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και, ως εκ τούτου, απορρίπτει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Αυτή η άρνηση να αναγνωρίσει την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχει σοβαρές στρατηγικές συνέπειες για την Κίνα. Για παράδειγμα, το ΚΚΚ προσκολλάται στην ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει ένας γεωπολιτικά αυτόνομος πόλος. Τα οικονομικά προβλήματα της Κίνας από την πίεση των αμερικανικών δασμών υποτίθεται ότι θα επιλυθούν με το εμπόριο με την ευρωπαϊκή ήπειρο – λες και η Ευρώπη να μην εξαρτάται από τις ΗΠΑ και να μην είναι ευθυγραμμισμένη με αυτές. Οι «μεγάλες» δυνάμεις της ηπείρου εξαρτώνται από τις ΗΠΑ για τη διάσωσή τους όταν χτυπά η ύφεση, και οι στρατοί τους δεν μπορούν να πολεμήσουν για περισσότερο από μερικές εβδομάδες χωρίς αμερικανική βοήθεια. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν θέλουν να δουν ένα εργατικό κράτος να γίνεται ο αρχιτέκτονας μιας εναλλακτικής τάξης πραγμάτων (ούτε άλλωστε και οι εγχώριοι καπιταλιστές του Παγκόσμιου Νότου).

Οι πασιφιστικές ψευδαισθήσεις του ΚΚΚ για την παγκόσμια τάξη πραγμάτων πηγάζουν άμεσα από τη φύση του ως γραφειοκρατική κάστα. Ο Σι Τζινπίνγκ και η συμμορία του στοχεύουν να προστατεύσουν την παρασιτική τους εξουσία στην κορυφή της Λαϊκής Δημοκρατίας και της κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας της. Χωρίς την ταξική πάλη ως πυξίδα που καθοδηγεί τις ενέργειές της και υιοθετώντας τον «σοσιαλισμό σε μία μόνη χώρα», η γραφειοκρατία δεν μπορεί παρά μόνο να επιδιώξει συμβιβασμό με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Ακόμα και όταν η γραφειοκρατία σπρώχνεται στην αντιπαράθεση, η στενή εθνική της οπτική την οδηγεί στην αναζήτηση συμφωνιών με τους ιμπεριαλιστές σε βάρος του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ουσιαστικά, χωρίς τον διεθνή σοσιαλισμό στον ορίζοντά της, μπορεί μόνο να κρατηθεί από την ψευδαίσθηση της «ειρηνικής συνύπαρξης». Η ουσία του προβλήματος είναι ότι οι καπιταλιστές δεν θεωρούν εφικτή την ειρηνική συνύπαρξη με ένα εργατικό κράτος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Κινέζοι Σταλινικοί σπρώχνονται προς μια πιο συγκρουσιακή στάση απέναντι στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Αλλά αυτό που τους ωθεί είναι η υπεράσπιση των δικών τους προνομίων. Μια στροφή προς τα αριστερά θα πραγματοποιηθεί με κατασταλτικό, γραφειοκρατικό τρόπο που θα υπονομεύει την υπεράσπιση του εργατικού κράτους. Αντί να βλέπουν τους εργάτες και τους αγρότες της Κίνας ως πιθανούς εχθρούς που πρέπει να παρακολουθούνται και να ελέγχονται, οι γνήσιοι κομμουνιστές θα στόχευαν να εξαπολύσουν την ενέργεια των μαζών στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Χωρίς την προοπτική του παγκόσμιου σοσιαλισμού, η Κίνα μπορεί να απομονωθεί. Οι εθνικιστές Μαοϊκοί υποστηρίζουν ότι αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, επειδή η Κίνα σήμερα δεν είναι η τεχνολογικά καθυστερημένη Κίνα του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός. Αλλά ακόμη και η ΕΣΣΔ υπό τον Μπρέζνιεφ, που ήταν ισάξια με τις ΗΠΑ στρατιωτικά, δεν μπόρεσε να σπάσει τον ιμπεριαλιστικό κλοιό. Από την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ μέχρι την Κίνα του Σι, χωρίς ένα σχέδιο που να έχει εκπονηθεί από τη σοβιετική δημοκρατία, η γραφειοκρατική διοίκηση καταπνίγει την πρόοδο της τεχνολογίας και του βιοτικού επιπέδου των μαζών. Ακόμη και τώρα, τα σχέδια του ΚΚΚ για την αυτοματοποίηση της παραγωγής θέτουν σε κίνδυνο εκατομμύρια θέσεις εργασίας στον τομέα της μεταποίησης.

Το status quo δεν είναι βιώσιμο. Η δράση κατά των ιμπεριαλιστών θα σήμαινε επίσης και την καταστολή των Κινέζων καπιταλιστών. Αυτό θα μπορούσε να είναι εκρηκτικό μέσα στην ίδια τη γραφειοκρατία, καθώς πολλοί έχουν υλικούς δεσμούς με αυτή την τάξη. Μια ριζοσπαστική αλλαγή πορείας θα προκαλούσε επίσης σοκ που θα μπορούσε να φέρει στο προσκήνιο το φάντασμα των μαζικών αναταραχών. Τελικά, οι Σταλινικοί δεν μπορούν να προσφέρουν μια πορεία προς τα εμπρός για την Κίνα, ανεξάρτητα από το πρόσωπο που παρουσιάζουν. Ένα επαναστατικό διεθνιστικό πρόγραμμα είναι η μόνη διέξοδος για ένα εργατικό κράτος που βρίσκεται υπό πολιορκία. Αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να αντληθεί από την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης. Η τελική επιλογή για την Κίνα είναι είτε η πολιτική επανάσταση είτε η κοινωνική αντεπανάσταση. Η Σταλινική αυτάρκεια θα καθυστερήσει μόνο το αναπόφευκτο.

Παγκόσμιες Συγκρούσεις

Σήμερα, η Κίνα είναι η κυρίαρχη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο. Η ναυπηγική της ικανότητα είναι 232 φορές μεγαλύτερη από αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, σε σύγκριση με τη σκληρή οικονομική και στρατιωτική της ισχύ, η πραγματική επιρροή της Κίνας στα παγκόσμια γεγονότα είναι μικρή. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) δεν εμφανίζεται πουθενά στις μεγάλες συγκρούσεις του κόσμου.

Το ΝΑΤΟ κατηγορεί την Κίνα ότι βοηθά τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία με τεχνολογία «διπλής χρήσης». Η πραγματικότητα είναι ότι η Κίνα δεν έχει στείλει ούτε μια σφαίρα ή μία οβίδα. Έχει στηρίξει οικονομικά τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη τις κυρώσεις για να αποκτήσει φτηνό αέριο (και πλημμυρίζοντας τη Μόσχα με αυτοκίνητα). Όμως, το εμπόριο δεν είναι το ίδιο πράγμα με την άμεση στρατιωτική βοήθεια, την οποία οι Αμερικανοί έχουν δώσει στην Ουκρανία του Ζελένσκι σε τεράστιες ποσότητες. Όπως το έθεσε ο εκπρόσωπος της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αναφερόμενος στη διάρκεια του πολέμου: «Αν η Κίνα είχε πραγματικά παράσχει στρατιωτικά εφόδια στη Ρωσία, η κατάσταση στο πεδίο της μάχης δεν θα ήταν αυτή που είναι τώρα» (un.china-mission.gov.cn, 16 Ιανουαρίου).

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα. Σε αντίθεση με τη σοβιετική στρατιωτική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους, οι πύραυλοι του ΛΑΣ δεν βρίσκονται στα χέρια της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ. Αντί γι’ αυτό, υπάρχουν μόνο εκκλήσεις για επιστροφή στο «διεθνές δίκαιο». Η έλλειψη ανάμιξης της Κίνας στην παλαιστινιακή σύγκρουση αντικρούει τόσο τους ισχυρισμούς ότι η Κίνα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη, όσο και ότι το ΚΚΚ είναι αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Αν οποιοσδήποτε από αυτούς τους ισχυρισμούς ήταν αληθινός, η Κίνα θα παρέμβαινε ενεργά για να καταφέρει ένα πλήγμα στους Αμερικανούς. Κάτω από μια επαναστατική διεθνιστική ηγεσία, η Λαϊκή Δημοκρατία θα στόχευε να σφυρηλατήσει μια αντιιμπεριαλιστική συμμαχία με τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους του Παγκόσμιου Νότου. Παλαιστίνιοι μαχητές με πυραύλους Dongfeng και σμήνη drones που θα κατάφεραν ένα πλήγμα στους ιμπεριαλιστές στη Μέση Ανατολή, δεν θα προωθούσαν μόνο τη δική τους απελευθέρωση αλλά και θα περιόριζαν επίσης την ικανότητα των ιμπεριαλιστών να στραγγαλίσουν την Κίνα μέσω στρατιωτικής συγκέντρωσης στην πρώτη νησιωτική αλυσίδα.

Ταϊβάν

Έπειτα, υπάρχει η Ταϊβάν. Οι ιμπεριαλιστές έχουν κάνει αμέτρητες προβλέψεις για το πότε και πώς θα μπορούσε να ξεσπάσει ένας πόλεμος. Για τις ΗΠΑ η Ταϊβάν είναι ένα σκακιστικό πιόνι πολύ πολύτιμο απλά για να το εγκαταλείψουν. Στρατιωτικά ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο ακριβώς έξω από την ηπειρωτική χώρα. Οικονομικά εδώ παράγεται η πλειονότητα των προηγμένων ημιαγωγών. Επίσης, σημαντικό είναι ότι υπάρχει η πολιτική χρήση της Ταϊβάν: τόσο ως παράδειγμα της κινεζικής «φιλελεύθερης δημοκρατίας» για να επικρίνουν τους Σταλινικούς, όσο και ως παγίδα για μια εισβολή του ΛΑΣ που θα μπορούσε να κομματιάσει την εύθραυστη γραφειοκρατία και να ανοίξει το δρόμο στην αντεπανάσταση.

Όσον αφορά το ΚΚΚ, δεν θέλει να περάσει καμία κόκκινη γραμμή με την Ταϊβάν, καθώς επιδιώκει την ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας στο πλαίσιο της αμερικανικής τάξης πραγμάτων. Αλλά αν το Πεκίνο εκδιωχθεί από την αμερικανική τάξη πραγμάτων (παρά τις επιθυμίες του ΚΚΚ), τότε η προοπτική πολέμου για την Ταϊβάν θα μπορούσε να ενισχυθεί. Μια σοβαρή οικονομική ύφεση θα μπορούσε επίσης να κάνει τον πόλεμο μια ελκυστική επιλογή για το καθεστώς. Ωστόσο, η ένοπλη επανένωση υπό το σχήμα «Μία Χώρα, Δύο Συστήματα» θα σήμαινε την προσπάθεια κατάκτησης της Ταϊβάν με ένα πρόγραμμα που αποξενώνει το προλεταριάτο και διατηρεί τον καπιταλισμό, μεγιστοποιώντας έτσι την εναντίωση προς τη ΛΔΚ. Αντ’ αυτού, οι Τροτσκιστές θα στόχευαν στην επαναστατική επανένωση με την επέκταση μιας κοινωνικής επανάστασης στην Ταϊβάν, με την επέκταση των δημοκρατικών ελευθεριών για την εργατική τάξη και την πολιτική επανάσταση στην ηπειρωτική χώρα με τους εργάτες να αναλαμβάνουν τα ηνία της εξουσίας.

Σε ευθυγράμμιση με την επιθετικότητα του Τραμπ, η δωσίλογη αστική τάξη της Ταϊβάν αυξάνει το διακύβευμα με την απέλαση παραγόντων που υποστηρίζουν την ενοποίηση. Έχει επίσης συμφωνήσει να κατασκευάσει πολλά εργοστάσια ημιαγωγών της TSMC στις ΗΠΑ. Οι εργάτες στην Ταϊβάν φοβούνται σαφώς τον πόλεμο και επομένως επιθυμούν να διατηρήσουν το status quo. Ωστόσο, αυτό το status quo κομματιάζεται από τους ιμπεριαλιστές αφέντες του νησιού. Αυτό καθιστά τον αγώνα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό το φλέγον καθήκον, που δεν μπορεί να ηγηθεί ούτε από τα καπιταλιστικά κόμματα της Ταϊβάν ούτε από τους Σταλινικούς που θέλουν να διατηρήσουν τον καπιταλισμό και έτσι αναζητούν συμμαχίες με την αστική τάξη του νησιού. Μόνο ένας προλεταριακός επαναστατικός αγώνας ενάντια στην αμερικανική κυριαρχία θα μπορούσε να κινητοποιήσει τις εργαζόμενες μάζες. Αυτό θα ήταν επίσης η πιο αποτελεσματική διασφάλιση της ειρήνης στα Στενά της Ταϊβάν – εάν εκδιωχθούν οι Αμερικανοί, θα υπήρχε μικρότερη πιθανότητα για να εισβάλει ο ΛΑΣ.

Παγκόσμιο Εμπόριο

Η συνολική αναπτυξιακή στρατηγική του ΚΚΚ βασίζεται στις εξαγωγές, είτε πρόκειται για παπούτσια Nike τη δεκαετία του 1990 είτε για ηλεκτρικά αυτοκίνητα εγχώριας παραγωγής σήμερα. Αυτό σήμαινε ενσωμάτωση και συμμετοχή στο παγκόσμιο εμπόριο μέσω του δολαρίου. Για πολλές δεκαετίες, τα δολάρια που κερδίζονταν από τους Κινέζους εξαγωγείς ανακυκλώνονταν πίσω στο αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών, χρηματοδοτώντας την αμερικανική επέκταση που στηρίζεται στο χρέος, μέσω του εκβιασμού της κινεζικής εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, αυτό επέτρεψε στους Αμερικανούς καπιταλιστές να ξεκοιλιάσουν τη βιομηχανία και να αποδυναμώσουν το αμερικανικό προλεταριάτο – χωρίς την αντίστοιχη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου.

Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται ο Σι Τζινπίνγκ, το εμπόριο της Κίνας με τις ΗΠΑ δεν ήταν «αμοιβαία επωφελές και κερδοφόρο για όλους». Στην Κίνα, τεράστιοι οικονομικοί πόροι έχουν αφιερωθεί στις εξαγωγές αντί της κατανάλωσης, διατηρώντας 900 εκατομμύρια ανθρώπους με εισόδημα κάτω από 3.000 γουάν το μήνα (περίπου 412 δολάρια ΗΠΑ). Η επιμονή σε αυτό το μοντέλο, ακόμη και με προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, σημαίνει ότι η κινεζική οικονομία είναι πιο ευάλωτη στους δασμούς, από ό,τι η οικονομία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Από το 2013, η γραφειοκρατία υπό τον Σι Τζινπίνγκ έχει προσπαθήσει συνειδητά να απομακρυνθεί από αυτή την εξάρτηση από το αμερικανικό δολάριο. Έτσι, ήρθε η «Πρωτοβουλία Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» (BRI) και η «διεθνοποίηση του ρενμίνμπι». Αντί να αγοράζει περισσότερα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, η Κίνα θα χρησιμοποιούσε δολάρια για να κατασκευάσει υποδομές στο εξωτερικό και να ωθήσει άλλους να συναλλάσσονται με το γουάν. Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς μια πολιτική και οικονομική ρήξη με τους ιμπεριαλιστές, αυτό απλώς ισοδυναμεί με ανταλλαγές δολαρίων με επιπλέον βήματα.

Ο κρατικός έλεγχος του γουάν, ενώ αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο για την προστασία της κινεζικής οικονομίας, σημαίνει επίσης ότι οι εμπορικές συναλλαγές στο εξωτερικό με αυτό είναι ουσιαστικά διμερείς ανταλλαγές. Το γουάν παραμένει σε μεγάλο βαθμό δεμένο με το δολάριο προκειμένου να διατηρείται η ροή των εξαγωγών και να εξασφαλίζεται ότι η Κίνα αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα στην αμερικανική τάξη πραγμάτων. Στην πραγματικότητα, ενώ οι χώρες των BRICS λένε λόγια του αέρα για «αποδολαριοποίηση», όλα τα νομίσματά τους εξακολουθούν να εξαρτώνται από το δολάριο. Αντί αυτού, η Λαϊκή Δημοκρατία θα πρέπει να θεσπίσει ένα μετατρέψιμο νόμισμα υποστηριζόμενο από πραγματική αξία, όπως ο χρυσός, δίνοντάς του παγκόσμια κυκλοφορία. Για να αποτραπεί πιθανή φυγή κεφαλαίων από την Κίνα, οι εγχώριοι καπιταλιστές θα πρέπει να δουν τον πλούτο τους να απαλλοτριώνεται υπό εργατικό έλεγχο. Δημιουργώντας τη βάση για ένα εναλλακτικό παγκόσμιο εμπορικό σύστημα, βασισμένο στα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου και όπου οι παγκόσμιες συναλλαγές πραγματοποιούνται εκτός του δολαρίου, θα υπονόμευε άμεσα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Μια τέτοια ρήξη με την ηγεμονία των ΗΠΑ απαιτεί την ήττα του γραφειοκρατικού προγράμματος του ΚΚΚ για «σοσιαλισμό σε μία μόνη χώρα». Αυτό που τίθεται δεν είναι η επιστροφή στην αυτάρκη φτώχεια της Μαοϊκής περιόδου, αλλά ο αγώνας για τη διεθνή επέκταση της κοινωνικής επανάστασης. Με αυτό, δεν εννοούμε ότι η Κίνα πρέπει να εξάγει στρατιωτικά την επανάσταση, αλλά ότι το εμπόριο και η εξωτερική πολιτική της πρέπει να λειτουργούν προς το συμφέρον του διεθνούς προλεταριάτου – ο καλύτερος τρόπος για τη διασφάλιση της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Αντίθετα, πολλά από τα έργα της Πρωτοβουλίας μία Ζώνη, ένας Δρόμος κατασκευάστηκαν με εισαγόμενους Κινέζους εργάτες, συχνά σε βάρος της τοπικής εργατικής τάξης. Όπου οι ντόπιοι εργάτες δεν αποκλείονται, οι δραστηριότητες της BRI στο εξωτερικό καταστέλλουν τη συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτό πυροδοτεί εθνικιστικές εντάσεις στον Παγκόσμιο Νότο εναντίον της Κίνας και καθιστά πολύ πιο δύσκολο να δείξουμε στους εργάτες ότι έχουν συμφέρον να την υπερασπιστούν.

Τα αναπτυξιακά σχέδια πρέπει να καταρτίζονται προς το συμφέρον της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Αυτή τη στιγμή, η πλημμύρα των εξαγωγών της Κίνας προκαλεί αποβιομηχάνιση σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Χιλιάδες εργάτες ατσαλιού της Νότιας Αφρικής απειλούνται με απολύσεις, όχι μόνο λόγω των απειλών των ΗΠΑ για επιβολή δασμών, αλλά και λόγω της υπερβάλλουσας παραγωγικής ικανότητας της Κίνας. Αντ’ αυτού, οι ποσοστώσεις παραγωγής πρέπει να καθορίζονται υπό τον κοινό έλεγχο των εργατών των δύο χωρών. Αντί να αποκλείουν τους ντόπιους εργάτες, οι κινεζικές βιομηχανίες που μεταφέρονται στο εξωτερικό θα πρέπει να τεθούν υπό τον έλεγχο της ΛΔΚ, με τους ντόπιους εργάτες να προσλαμβάνονται με συνδικαλιστικές συνθήκες. Η καταβολή ενός μισθού που να εξασφαλίζει τα προς το ζην σε αυτούς τους εργάτες θα υπονομεύσει πλήρως τους ιμπεριαλιστές, των οποίων συνήθης πρακτική είναι να πληρώνουν μισθούς πείνας, και θα κερδίσει για τη Λαϊκή Δημοκρατία εκατομμύρια αφοσιωμένους υπερασπιστές.

Αν οι γνήσιοι Μπολσεβίκοι ήταν στην εξουσία, οι εργάτες στα εργοστάσια της Κίνας στο εξωτερικό θα λάμβαναν πολιτική εκπαίδευση με στόχο την προώθηση του προλεταριακού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Καθώς οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να εκτοπίσουν την Κίνα από τον Παγκόσμιο Νότο, η Λαϊκή Δημοκρατία πρέπει να βασιστεί στους εργάτες και όχι στις ασταθείς και αδύναμες ντόπιες αστικές τάξεις για να υπερασπιστεί τα εργοστάσιά της. Επιπλέον, η εκβιομηχάνιση του Παγκόσμιου Νότου θα έβγαζε δισεκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια, ενώ θα ενίσχυε την κατανάλωση και το βιοτικό επίπεδο στην Κίνα.

Οικονομική Στασιμότητα

Η έντονη αίσθηση κρίσης στην Κίνα έρχεται καθώς το καθεστώς επιμένει στο παλιό οικονομικό μοντέλο, ενώ οι Αμερικανοί το οδηγούν στον γκρεμό. Αυτό εξηγεί το ολοένα και πιο γρήγορο παιχνίδι μουσικών καρεκλών στην Κεντρική Επιτροπή, με τους υπουργούς Άμυνας, Γεωργίας και Τεχνολογίας να «πειθαρχούνται». Επιπλέον, μια παγκόσμια οικονομική ύφεση θα έδινε στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές την ευκαιρία να αυξήσουν μαζικά τις κυρώσεις κατά της Κίνας. Η διακοπή των φθηνών κινεζικών εισαγωγών συμβαδίζει με την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών για επανεκβιομηχάνιση στη Δύση.

Μια σημαντική επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας θα σήμαινε ένα τεράστιο οικονομικό σοκ για την Κίνα. Αλλά η γραφειοκρατία δεν μπορεί να αντέξει εκατομμύρια άνεργους εργάτες, που θα μπορούσαν να απειλήσουν με μία νέα Τιενανμέν του 1989. Η οικονομία θα έμενε πιθανώς σε μια κατάσταση ζόμπι, με μη παραγωγικά εργοστάσια να συνεχίζουν να λειτουργούν για να διατηρηθεί η απασχόληση. Όπως λέει το παλιό σοβιετικό ανέκδοτο, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν και εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε» (αν και στην Κίνα αυτό ισχύει για 72 ώρες την εβδομάδα). Ακόμα και τώρα, οι κρατικές βιομηχανίες που παράγουν χάλυβα χαμηλής ποιότητας συνεχίζουν να λειτουργούν παρά την ύφεση στον κατασκευαστικό τομέα. Μια τέτοια στασιμότητα τύπου Μπρέζνιεφ θα έριχνε την Κίνα πολύ πίσω στην τεχνολογική κούρσα με τη Δύση. Αυτό συμβαίνει ήδη στον υποτονικό τομέα των ακινήτων, όπου οι τιμές σταθεροποιούνται από κρατικές εταιρείες ακινήτων που αγοράζουν γη από…κρατικά επιχορηγούμενες δημοπρασίες γης. Οι νέοι ήδη μιλούν για το καθεστώς σαν να έχει εισέλθει σε μια «περίοδο που το παιχνίδι έχει κριθεί».

Όλο και μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας βασίζεται στον κρατικό τομέα. Οι ξένες επενδύσεις έχουν πέσει δραστικά, ενώ τεράστια ποσά κρατικών πιστώσεων κατευθύνονται προς εργοστάσια ηλιακών πάνελ και ηλεκτρικών οχημάτων. Προφανώς, αυτό έχει ένα εξαιρετικά προοδευτικό στοιχείο. Η μαζική ηλεκτροδότηση και η αυτοματοποίηση θα μπορούσαν να σημαίνουν σημαντική αύξηση του βιοτικού επιπέδου και ταχεία μείωση των ωρών εργασίας. Οι πόροι θα μπορούσαν να διοχετευθούν σε κοινωνικές ανάγκες για να κατακτηθούν τα «βουνά» της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης και, όλο και περισσότερο της φροντίδας των ηλικιωμένων.

Αλλά η κυριαρχία των παρασίτων του ΚΚΚ διαστρεβλώνει τον οικονομικό σχεδιασμό και εμποδίζει τους εργάτες να απολαύσουν τους καρπούς της εργασίας τους. Τα ηλιακά πάρκα παρέμειναν αποσυνδεδεμένα από το ηλεκτρικό δίκτυο για χρόνια, ενώ ασήμαντοι επαρχιακοί γραφειοκράτες προτίμησαν να χτίσουν εργοστάσια που καίνε τοπικό κάρβουνο. Μπορούν να παραχθούν είκοσι εκατομμύρια ηλεκτρικά αυτοκίνητα κάθε χρόνο, αλλά ο μέσος εργάτης δεν μπορεί να αγοράσει ένα. Η κρατική οικονομία πρέπει να τεθεί υπό τον έλεγχο της εργατικής εξουσίας, που θα ενεργεί προς το συμφέρον των μαζών και όχι των γραφειοκρατών.

Η γραφειοκρατική κάστα παραλύει τη δική της ικανότητα σχεδιασμού, εξαλείφοντας ή συσκοτίζοντας τα οικονομικά δεδομένα. Αυτή η σφαγή των στατιστικών γίνεται για να μπορούν οι καριερίστες να παραποιούν τα στοιχεία, να παίρνουν προαγωγές και να κρύβουν πόση παραγωγή αποσπάται για το ατομικό τους συμφέρον. Εν τω μεταξύ, το Πεκίνο συνεχίζει να απαιτεί έναν εξαιρετικά υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, ο οποίος προσδίδει κύρος και νομιμότητα στους γραφειοκράτες. Αυτό σημαίνει τη συνέχιση της αισχρής υπερβάλλουσας παραγωγικής ικανότητας και της σπατάλης, όλα για να επιτευχθεί ο στόχος του ΑΕΠ. Ο ρυθμός των επενδύσεων στις εξαγωγές πρέπει να μειωθεί. Η υπερβάλλουσα παραγωγική ικανότητα πρέπει να αναδιαρθρωθεί προς άλλες κοινωνικές ανάγκες, καθώς και να μειωθούν δραστικά οι τιμές και να επιτραπεί στους εργάτες να ζήσουν καλύτερα.

Για να αντέξει η Λαϊκή Δημοκρατία την κατάρρευση της αμερικανικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, ο «σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» του ΚΚΚ πρέπει να εξαλειφθεί. Τα τελευταία 40 χρόνια, αυτή η συμφωνία με τον διάβολο φαινόταν να έχει φέρει τεράστια επιτυχία στην κινεζική οικονομία. Η πραγματικότητα είναι ότι στήριξε την παρακμάζουσα αμερικανική τάξη πραγμάτων, επιτρέποντας στους ιμπεριαλιστές να ξοδεύουν πάνω από τις δυνατότητές τους, υποδουλώνοντας το παγκόσμιο προλεταριάτο. Τώρα οι διάβολοι στην Ουάσινγκτον απορρίπτουν αυτή τη συμφωνία. Αλλά οι γραφειοκράτες στο Πεκίνο είναι τόσο χοντροκέφαλοι που πιστεύουν ότι η στρατηγική τους, που ουσιαστικά είναι να μην κάνουν τίποτα, κερδίζει (!!). Όχι. Η κινεζική οικονομία είναι πολύ πιο ευάλωτη στον ιμπεριαλιστικό στραγγαλισμό από ό,τι το αντίστροφο. Το καθήκον των επαναστατών είναι να εξασφαλίσουν ότι η Λαϊκή Δημοκρατία θα ελαχιστοποιήσει την ευπάθειά της στις επερχόμενες κρίσεις, επεκτείνοντας τις δυνάμεις του σοσιαλισμού στην παγκόσμια σκηνή. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.