Ετοιμαστείτε για Πρόσκρουση

Μετά την ήττα των Τεμπών που ήταν τεράστιο πλήγμα για τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση της ΝΔ εξαπολύει την μία επίθεση μετά την άλλη. Τώρα, προωθεί τον νόμο για το 13ωρο, που θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και ετοιμάζει και άλλες επιθέσεις όπως αυτή για το συνταξιοδοτικό. Ο νέος νόμος που έχει ψηφιστεί για το πειθαρχικό των δημοσίων υπαλλήλων ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, με σκοπό την καταστολή της όποιας πάλης των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, έχει καταντήσει κανονικότητα να πεθαίνουν εργάτες στη δουλειά, με ένα θάνατο ανά μιάμιση μέρα το 2025 και την ίδια στιγμή γονείς των θυμάτων των Τεμπών βρίσκονται σε απεργία πείνας, σε μια απελπισμένη προσπάθεια για δικαιοσύνη.

Όλα αυτά φανερώνουν πως παρά το ότι η ΝΔ είναι απαξιωμένη για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά (υποκλοπές, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ) και οι άλλες αστικές δυνάμεις συνεχίζουν να μην πείθουν, το εργατικό κίνημα δεν έχει καταφέρει να προσφέρει καμία εναλλακτική. Κυρίως επειδή το ΚΚΕ και σύσσωμη η αριστερά απέτυχαν να δώσουν μια προλεταριακή κατεύθυνση στην πάλη των Τεμπών, που θα πόλωνε το κίνημα σε ταξικές και αντιιμπεριαλιστικές γραμμές, κατέληξε σε ένα απολιτίκ κίνημα που εγγυήθηκε την ήττα και αποδυνάμωσε το εργατικό κίνημα («Προς τους Εργάτες: Πώς να Προετοιμάσουμε τις Επόμενες Μάχες», 04 Ιουνίου).

Μια νέα πανελλαδική απεργία έχει προκηρυχθεί. Αυτό είναι φυσικά αναγκαίο αλλά το θέμα είναι πώς πρέπει να προετοιμάσουμε αυτούς τους αγώνες ώστε να έχουν επιτέλους αποτέλεσμα. Για να γίνει αυτό πρέπει το εργατικό κίνημα να σπάσει από τις πολιτικές της ηγεσίας του που το έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Γεγονός είναι ότι αυτή η απεργία έχει σχεδιαστεί ακριβώς όπως οι προηγούμενες δηλαδή χωρίς ένα πλάνο μάχης για το πώς οι εργάτες θα υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στις επιθέσεις. Μια ακόμα συμβολική απεργία, στην οποία οι εργάτες γνωρίζουν από πριν ότι δεν θα κερδίσουν θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αποθάρρυνση και εξάντληση.

Αυτό φαίνεται ήδη και στο ότι το ΚΚΕ έπρεπε να απαντήσει στα ίδια του τα μέλη «αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα» η απεργία, «αν αξίζει να κάνουν το βήμα και να απεργήσουν», «Ακόμα και να απεργήσουμε, η κυβέρνηση είναι πλειοψηφία στη Βουλή, οπότε θα ψηφίσει το νομοσχέδιο» κ.α., («Απεργία - σταθμός κόντρα σε ένα νομοσχέδιο - τομή στην εκμετάλλευση», Ριζοσπάστης, 20-21/09/25). Φυσικά οι εργάτες πρέπει να κατέβουν στην απεργία. Όμως κάτι δείχνει όταν η εργατική βάση του ΚΚΕ, το πιο μαχητικό τμήμα της εργατικής τάξης στη χώρα, αναρωτιέται για την συμμετοχή του στην απεργία. Ουσιαστικά, οι εργάτες καταλαβαίνουν ότι η ηγεσία τους δεν έχει προετοιμάσει την απεργία με σκοπό να ηττηθεί η κυβέρνηση, που αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός μιας απεργίας, φανερώνοντας το αδιέξοδο της στρατηγικής του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ μεταξύ άλλων απαντάει στους εργάτες ότι «Βεβαίως, η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία στη Βουλή για να ψηφίσει το νομοσχέδιο, όμως ο αγώνας των εργαζομένων με όλες τις μορφές και με κορυφαία την απεργία μπορεί να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις». Αυτή είναι μια σωστή δήλωση. Όμως, μια συμβολική απεργία που δεν θα βρέξει ούτε το μικρό δαχτυλάκι της κυβέρνησης είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε άλλη μία ήττα. Πέρα από τα μεγάλα λόγια ότι οι επιθέσεις θα «μείνουν στα χαρτιά» η μόνη σφραγίδα που θα μπει στις εξελίξεις με αυτή την στρατηγική του ΚΚΕ είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, διευκολύνοντας την κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα.

Το ΚΚΕ έχει κερδίσει οικονομικές διεκδικήσεις και ΣΣΕ σε ορισμένους κλάδους. Αυτό είναι σημαντικό και φυσικά πρέπει να γίνουν και άλλοι τέτοιοι αγώνες, ωστόσο, το εργατικό κίνημα στο σύνολό του βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων ετών. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αποτελεσματικά ούτε να βρεθεί σε μια καλύτερη θέση να παλέψει μέσα στα στενά πλαίσια του οικονομικού αγώνα σε μεμονωμένα εργοστάσια και εργοδότες. Διότι κανένα από τα θεμελιώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και οι καταπιεζόμενοι δεν μπορούν να επιλυθούν χωρίς έναν ταυτόχρονο αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης της χώρας από τις ΕΕ/ΗΠΑ.

Για να βάλει ο λαός τη «δική του σφραγίδα στις εξελίξεις» είναι απαραίτητη η σύνδεση του αγώνα για τις άμεσες ανάγκες των εργατών με την πάλη κατά της κυβέρνησης και κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης που βρίσκεται πίσω από όλα όσα μας τσακίζουν. Ακριβώς η απόρριψη αυτής της στρατηγικής από το ΚΚΕ έχει φέρει την μία ήττα μετά την άλλη δυσχεραίνοντας τον συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων κατά των εργαζόμενων μαζών.

Από την άλλη, η αριστερά καλεί για απεργίες διαρκείας και κλιμάκωση του αγώνα, την στιγμή που το εργατικό κίνημα δεν είναι σε καμία θέση για να περάσει στην αντεπίθεση. Καλεί σε ξεσηκωμό κάτω από το ίδιο πρόγραμμα που μας έχει φτάσει ως εδώ χωρίς να αμφισβητεί την στρατηγική του ΚΚΕ, πρακτικά συνθηκολογώντας μαζί του. Η ανικανότητα της Αριστεράς και του ΚΚΕ να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να αντλήσουν τα διδάγματα από τις ήττες το μόνο που καταφέρνει είναι να απογοητεύει και να αποστρατεύει τους εργάτες και όλους όσους θα ήθελαν να παλέψουν. Αυτό έγινε τόσο με το νόμο για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης που πανηγυρίστηκε από το ΚΚΕ ως ένα «συγκλονιστικό, πάνδημο μήνυμα απόρριψης του νομοσχεδίου» (Ριζοσπάστης, 9-10 Μαρτίου 2024) – ήδη τώρα φτιάχνουν τα τέσσερα πρώτα ιδιωτικά πανεπιστήμια – όσο και με την ήττα των Τεμπών που οι περισσότεροι αποκάλεσαν νίκη, και όπου τα αποτελέσματά της τα βιώνουμε τώρα.

Πώς Πρέπει να Προετοιμαστούμε

Για να μπορέσουμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας χρειάζονται τρεις προϋποθέσεις. Καλούμε τους αγωνιστές της αριστεράς και τους εργάτες, κύρια αλλά όχι μόνο μέσα στο ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, να παλέψουν μέσα στα σωματεία και τις οργανώσεις τους για αυτή την προοπτική.

Πρώτη προϋπόθεση: χρειάζεται να δούμε την κατάσταση ως έχει. Σε κάθε μάχη πρέπει να ξέρουμε τον συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων και αυτή την στιγμή δεν είναι υπέρ μας, λόγω των ηττών που έχουμε υποστεί. Το να το αναγνωρίσουμε αυτό είναι το πρώτο καθήκον για να καθοδηγήσουμε τους εργαζόμενους στο τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να προετοιμαστούν. Για να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις πρέπει να προετοιμαστούμε για αμυντικούς αγώνες, δηλαδή πρέπει να δώσουμε μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που η εργατική τάξη έχει ήδη κατακτήσει. Το κύριο καθήκον για τώρα είναι πώς θα κρατήσουμε τις γραμμές μας.

Δεύτερη προϋπόθεση: για να γίνει αυτό, το προλεταριάτο πρέπει να προετοιμάσει τα όπλα του για να πάει σε μάχη. Γι’ αυτό και πρέπει επειγόντως οι εργάτες να παραμείνουν και να παλέψουν μέσα στα σωματεία. Γνωρίζουμε ότι η συμμετοχή σε αυτά είναι πολύ χαμηλή, οι εργάτες τα έχουν εγκαταλείψει μην πιστεύοντας πια σε αυτά, εξαιτίας των ηγεσιών τους. Πρέπει να αγωνιστούμε, τόσο οι αγωνιστές της αριστεράς όσο και οι εργάτες, κόντρα στην υπάρχουσα ηγεσία των σωματείων για να ξαναφτιάξουμε τα σωματεία που έχουμε ανάγκη.

Πρέπει να παλέψουμε μέσα στα σωματεία κατά των γραφειοκρατών που θέλουν περισσότερους ελέγχους από την επιθεώρηση εργασίας, η οποία λειτουργεί για λογαριασμό των εργοδοτών και του κράτους. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αποφασίζουν αν οι συνθήκες εργασίας είναι ασφαλείς και να σταματούν την εργασία όταν δεν είναι. Αυτό είναι απαραίτητο ώστε να προλαβαίνουμε τα «ατυχήματα» πριν σκοτωθούν εργάτες! Για τον έλεγχο της υγείας και της ασφάλειας από τα σωματεία!

Τα σωματεία είναι διαιρεμένα, χρειαζόμαστε ένα σωματείο ανά κλάδο και τομέα. Πρέπει να σπάσουμε τα διαχωριστικά όρια που καταστρέφουν την ταξική ενότητα, αντιπαραθέτοντας τους εργαζόμενους μεταξύ τους. Να οργανωθούν καμπάνιες για να ενταχθούν οι ανοργάνωτοι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, οι άνεργοι και οι μετανάστες στις γραμμές των σωματείων. Να παλέψουμε για να υπάρχουν σωματεία σε όλους τους χώρους εργασίας.

Είναι απαραίτητη η οργάνωση απεργιακών ταμείων. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι θα μπορούν να συμμετέχουν σε απεργίες χωρίς να ανησυχούν ότι δεν θα μπορέσουν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους. Σε κάθε απεργία οικοδόμηση απεργιακών φρουρών που κανείς δεν θα τολμά να περάσει. Με αυτόν τον τρόπο όντως θα κλείνουν τα πάντα και κανένας δεν θα πηγαίνει για δουλειά – αυτό είναι άλλωστε ο ορισμός μιας πραγματικής απεργίας.

Τρίτη προϋπόθεση: θα πρέπει να στρέψουμε τα όπλα μας στη σωστή κατεύθυνση. Γι’ αυτό χρειάζεται να παλέψουμε για μια νέα στρατηγική, κάτω από ένα άλλο πρόγραμμα. Το 13ωρο, οι θάνατοι, οι φόροι, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εξαθλίωση του συστήματος υγείας όλα οφείλονται στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών από τα μνημόνια και στην αποπληρωμή του αιματηρού χρέους. Με τις ΗΠΑ στην επίθεση για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, η κατάσταση θα γίνει μόνο πιο δύσκολη. Ήδη η κυβέρνηση – υπό τις εντολές των ΗΠΑ – έχει συμφωνήσει για επανεξοπλισμό κόστους 28 δισ.. Αυτά τα χρήματα θα βγουν πάλι από τις πλάτες των εργαζομένων.

Γι’ αυτό οι αγώνες των εργατών, πρέπει να στραφούν κατά της αιτίας πίσω από την εξαθλίωση που βιώνουμε, της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης από τις ΗΠΑ/ΕΕ. Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, να αποκτήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και να παλέψουμε κατά της ακρίβειας και για πραγματική δικαιοσύνη πρέπει να συνδέσουμε αυτούς τους αγώνες με την πάλη κατά των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων λακέδων τους. Έξω από την ΕΕ/ευρώ και το ΝΑΤΟ!

Καταλαβαίνουμε ότι για να οικοδομηθεί το εργατικό κίνημα σε νέες βάσεις απαιτούνται δύσκολες και επίπονες μάχες. Όμως, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις γραμμές μας και στην πορεία του αγώνα να βγει το εργατικό κίνημα από το τέλμα που βρίσκεται και να αναδυθεί μια νέα ηγεσία. Αν το εργατικό κίνημα δεν καταφέρει να δώσει απάντηση στους αγώνες των εργατών τότε το απολιτίκ, που ήδη έχει βρει πρόσφορο έδαφος λόγω των προηγούμενων ηττών, θα μεγαλώσει περαιτέρω δημιουργώντας ένα πολιτικό κενό που μπορεί να καλυφθεί από ακροδεξιές και αντιδραστικές δυνάμεις. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.